Non amo il caos ne la frenesia… amo la campagna, il verde e la tranquillità. Forse è per questo che vivo le città velocemente, con una ‘toccata e fuga’. Qualche mese fa però è stato diverso… ho conosciuto una Milano splendente, abbagliante, aggregante… insomma ho vissuto un pomeriggio e una sera in una Milano che non mi aspettavo.

Dalla Stazione Garibaldi, attraversando la strada, mi sono diretta verso Piazza Gae Aulenti, uno spiazzo circolare di ben cento metri di diametro dedicato all’architetto e designer da poco scomparsa. La visione delle moderne e splendide architetture progettate dall’architetto argentino Cesar Pelli, in collaborazione con lo studio italiano Land, mi hanno letteralmente abbagliata.

Luci, колеру, fontane e varie proposte culturali, hanno reso questa piazza un vero punto aggregante per la città.

Але не толькі, attraversando un passaggio pedonale si incontra l’opera urbana di Alberto Garutti. Ventitré tubi in metallo cromato disposti in circolo che, richiamando quasi per amplificare la nostra voce, ci permettono di salutare il mondo dicendo: “Siamo pronti! Milano vi aspetta!

Superato un passaggio pedonale, una lunga gradinata mi ha condotto in Corso Como, il centro della vita di Milano, што, con i suoi locali e le sue vetrine, va vissuto passeggiando. Ключавым словам тут з'яўляецца: “aggregazione”.

Si era fatta sera… come dico spesso le città vanno vissute di giorno e di notte, l’unico modo, за мной, каб у поўнай меры ведаць іх. Ён уключыў святло Мілан апранутага, come sa fare solo una signora elegante indossando un abito da sera.

Vi consiglio di non perdervi la visione dei bellissimi murales degli studenti del Liceo Artistico Umberto Boccioni di Milano, presenti sulle pareti del corridoio sotterraneo della fermata ‘Stazione Garibaldi’ della metropolitana.

La bella Milano si è preparata per ЭКСПА 2015 un evento unico per il “Sistema Italia”: экспа з першай мадэллю Digital Smart City del futuro, un quartiere ecocompatibile a pochi chilometri dal centro.

Una grande Milano pronta ad accogliere il mondo!

Adoro questo tratto della costa Adriatica per i suoi piccoli borghi, per le grandi pareti rocciose a strapiombo sul mare, e per i bei sentieri del Monte Conero… un vero paradiso.

Пераважныя колеру тут белыя скалы, сінь мора, e il verde della sua lussureggiante vegetazione.

Una riviera da scoprire che non mi ha mai deluso. Sono tante le località che meritano di essere visitate, ma la mia preferita è Sirolo, la perla dell’Adriatico.

Sarà per la sua pace, per il suo mare, o per le sue rocce… resta il fatto che dalla prima volta che l’ho vista me ne sono innamorata.

Паводле легенды, яго назва паходзіць ад правадыра Сірыё, che nel IV sec. conferì queste terre ai suoi fedeli. Un borgo medievale delle Marche ricco di storia e di siti archeologici.

Sirolo, tra collina e mare, una meta molto apprezzata sia dai turisti italiani che da quelli stranieri. Lungo la costa si può ammirare la grotta Urbani e i faraglioni della spiaggia delle due sorelle.

Un tratto di mare per chi ama gli scogli, le pareti rocciose, il mare cristallino, e i percorsi nella natura.

Durante il mio ultimo viaggio a Roma ho visitato l’antico Ghetto Ebraico, uno tra i più antichi al mondo. Lo fece realizzare nel 1555 Papa Paolo IV, emettendo la bolla ‘cum nimis absurdum’ con la quale obbligava gli ebrei a vivere in un’area delimitata con regole ben precise.

Ricordo ancora lo strano silenzio che ho colto da subito entrando in questo quartiere. D’un tratto la confusione cittadina di Roma era sparita… tutto era tranquillo, ordinato e composto.

Massimo D’Azeglio ў 1948 lo descriveva così: "Che cosa sia il Ghetto di Roma lo sanno i Romani e coloro che l’hanno veduto. Ma chi non l’ha visitato, presso il ponte Quattro Capi s’estende lungo il Tevere un quartiere o piuttosto un ammasso informe di case e tuguri mal tenuti, peggio riparati e mezzo cadenti, nei quali stipa una popolazione di 3900 людзі".

Voglio solo ricordare una data, quella del sabato 16 Ottobre del 1943. Le truppe tedesche della Gestapo, la polizia segreta di stato del terzo Reich, tra le 5,30 e le 14,00 portarono via dalla comunità ebraica 1529 людзі, называюць 363 uomini, 689 donne e 207 bambini. Dopo averne rilasciati alcuni, 1023 furono deportati ad Auschwitz. Solo 16 di loro si salvarono, 15 uomini e 1 donna.

Al processo di Norimberga questa organizzazione fu condannata per crimini contro l’umanità.

E’ solito dire… ‘Roma caput mundi’.

L’arte e la storia di Roma, città eterna, non finirà mai di stancarmi. Appena posso scappo da lei, e rivivo tra le sue strade e le sue piazze, la bellezza di una città italiana unica al mondo.

C’era ‘na vorta, tanto tempo fa, ‘n posto ‘ndo la vita ‘ncominciava dar corso de quer fiume sempiterno, da quer rivo, che sempre te faceva sentì vivo,  Je misero nome Roma, e fù ‘n portento, er popolo romano era contento, perché chiunque venisse a rimirallo, faceva poi de tutto pe imitallo! Mò dicheno:  “Milan le un gran cossa!” “Turen se, che le maravilliosa!” Io me li guardo, poi penzo nà cosa: “Roma però è tutta nantra cosa!” Dovunque tu per monno girerai, sempre ‘n segno de Roma troverai, sapenno bbbene, che da Adamo in poi, è sempre questa, ar monno, “La città! Рым!” Mario (poeta anonimo)

L’ultima volta che sono stata a Roma, dopo aver passeggiato a lungo, mi sono fermata a Castel Sant’Angelo per una visita. Mi ero sempre limitata a vederlo dall’esterno, ahimè sbagliando. Per questo motivo ho voluto rimediare, scrivendo qualche passaggio della sua storia.

Lo sapevate che adoro i castelli e i misteri… ?

Questa fortezza, inizialmente chiamata Mole Adriana, insieme al Colosseo era il simbolo della magnificenza dell’architettura romana. Originariamente la maestosità della struttura era assai più notevole di quella che oggi è visibile ai nostri occhi: si posizionava su un basamento rettangolare, sopra il quale sorgeva una grande torre ornata da colonne doriche e innumerevoli statue. La struttura difensiva era composta da 6 torri, 164 merli, 14 piazzole per le artiglierie, і 18 feritoie.

La sua costruzione iniziò nel 123 d.C. per volere dell’imperatore Adriano, che la voleva come suo ultimo giaciglio. Ospitò le ceneri dei membri della dinastia imperiale fino a Caracalla nel 217 d.C. У 590, anno in cui Roma fu colpita da una grave pestilenza, venne organizzata una processione per scongiurarla. La folla, una volta giunta davanti alla Mole Adriana, ebbe una visione generale dell’arcangelo Michele che, con la spada fiammeggiante, d’incanto mise fine alla diffusione della peste. In suo onore venne eretta una cappella, e in seguito fu posta la statua dell’arcangelo Michele.

Durante la visita sono stata colpita in particolare dal Passetto di Borgo. Questo passaggio, realizzato nel 1277 da Nicolò III Orsini, collega il Castello con i Palazzi Vaticani. Un corridoio fortificato lungo 800 metri chiamato dai romani er corridore. Serviva ai pontefici come via di fuga nei momenti di pericolo.

Chissà che misteri lo avvolge…

Крыніца: "Guida insolita ai misteri, ai segreti, alle leggende e alle curiosità di Roma” di Claudio Rendina

Adoro i sassi, praticamente li raccolgo ovunque. Яны кавалкі зямлі, што я часта наведваю, і што я не пакінуў бы. Averli vicino mi trasmette energia, mi riporta alla mente i ricordi e mi fa sentire meno lontana. Сказаўшы, potevo mai non andare ai Sassi di Matera?

Ricordo che la prima volta ne sono venuta a conoscenza chiacchierando per caso con una persona a Milano. Era stato costretto ad andarsene per motivi di lavoro. Ne parlava con nostalgia e tristezza, ma nello stesso tempo descriveva un luogo quasi incantato, tanto da incuriosirmi fino ad andarci io stessa.

Quando sono arrivata, già dal primo sguardo, ho capito la nostalgia di cui parlava… I miei occhi guardavano un presepio… I Sassi di Matera sono antiche abitazioni ricavate da scavi nella roccia calcarea.

Sono stati riconosciuti Patrimonio Mondiale dell’UNESCO nel 1993. Un sali scendi di gradinate con scorci indimenticabili che solo vivendo si può realmente apprezzare.

Mel Gibson, regista del film “La passione di Cristo”, li ha scelti come luogo d’ambientazione per le scene della sua pellicola.

Molto facile capirne il motivo… solo passeggiando qui si vive la storia.

Понца, un’isola di origine vulcanica in provincia di Latina situata nel mar Tirreno, Самы буйны з астравоў понтыйскія. L’ho conosciuta grazie ai racconti di un amico che mi ha parlato, con così tanto amore della sua terra, da indurmi a visitarla.

Chi approda a Ponza si prepari alla vista di bianche falesie rocciose, di grotte, di anfratti, e di acque color smeraldo dai limpidi fondali. Un’isola di pescatori dalla bellezza selvaggia, dalle grandi distese verdi, e dalle caratteristiche case color pastello.

Le isole, da sempre, mi attraggono per la pace e per il benessere che mi sanno trasmettere. Da una terrazza sulla collina di ‘Le Forna’, località a 7 km dal porto raggiungibile attraverso una strada panoramica, ho goduto dei colori, dei profumi, dei tramonti, e della visione notturna delle luci delle case ponzesi in lontananza.

Scenari unici della nostra bell’Italia, che fanno comprendere quel legame nostalgico che si instaura dopo la visita a queste terre. Nei giorni passati a Ponza ho esplorato la natura e le tante calette raggiungibili via mare e via terra attraverso i molti percorsi turistici. Raccontarli non è sufficiente, bisogna viverli… Выявы, in questi casi, valgono più di mille parole…

Circondata dal mare e abbracciata dalla natura…

Гэта’ stata questa la prima sensazione appena arrivata a Ponza. Dalla mia terrazza sulla collina di Le Forna, piccola frazione dell’isola, ho goduto dei tramonti rotti solo dal frinire dei grilli, e dai richiami dei gechi in amore.

La mia esplorazione dell’isola, dietro consiglio di un pescatore, è iniziata a Cala Gaetano, una baia a Le Forna raggiungibile via terra attraverso una ripida scalinata.

Cala Fonte, un antico porticciolo dalle acque color smeraldo ancora oggi usato dai pescatori. Sotto un piccolo passaggio, in una grotta naturale che divide il mare, cullata dalle onde ho trovato un fresco rifugio per sfuggire alla calura estiva.

A Ponza, ў Baia di Cala Feola, c’è un tratto di mare chiamato Piscine Naturali. Facile capire il perché di tale nome…

Le isole vanno vissute via terra e via mare… Durante un giro in barca ho ammirato Cala Inferno, luogo suggestivo e ricco di storia il cui nome, mi dicono, ha origine dai 350 крокі, якія былі калі-то неабходна, каб дабрацца да яго.

Адразу пасля таго, як порт з'явіцца велічны grotte di Pilato, l’antico Murenario romano risalente al I secolo a.C.

Capo Bianco, una bellissima baia di roccia tufacea accessibile solo via mare, che colpisce per il bianco dei suoi scogli. Federico Fellini ha girato qui alcune scene del film Satyricon.

Immancabile la tappa via mare davanti all’imponente Arco Naturale.

Cala dell’acqua, dominata da Forte Papa, una fortificazione cinquecentesca di età borbonica. Назва гэтага заліва паходзіць ад сачылася часткі скалістым.

Понца, востраў, дзе вы жывяце прыроду і жыццё мінулага, non certamente meta ideale per chi ama il turismo di massa. Passeggiando nei suoi molti percorsi, ho potuto ammirare fiori e piante dai profumi intensi e dai colori brillanti.

Per chi ama le spiagge lunghe e attrezzate, io meno, dal porto, con dei piccoli traghetti che effettuano un servizio continuo, si arriva a Frontone. In realtà lo si può raggiungere anche via terra attraversando un percorso tortuoso, што, per le difficoltà conseguenti, non è consigliato a tutti.

In barca con Aniello, un uomo nativo del posto che ha dedicato la vita al mare, tra le tante bellezze naturali tra cui da sempre ha la fortuna di vivere, ho potuto ammirare la meravigliosa isola di Pamarola, base fino al ‘700 di pirati barbareschi. Chi avrà l’opportunità di visitarla si prepari alla visione di limpidi fondali, di mare cristallino, di faraglioni e grotte… scenari da sogno di un’isola italiana tra le più belle al mondo.

Я пакінуў некалькі дзён PONZA… un’isola che vive principalmente di turismo, che riporta indietro alla vita di un tempo, e che non dimenticherò, гэта з розумам яго з вашым сэрцам.

Гэта не так проста жыць удалечыні ад мора…

Прырода, mare e cucina del territorio, elementi essenziali per le mie vacanze. У апошнія дні я паспрабаваў на востраве і сабралі некаторыя тыповыя мясцовыя прэпараты, che a breve vi racconterò…

Qui di seguito segnalo alcuni numeri che mi sono stati utili durante la mia visita a Ponza.

• Collegamenti

Laziomar: Formia tel. 0771 23800 / Ponza tel. 0771 80565 / Anzio tel. 06 9860083

Aliscafi Vector: Anzio tel. 06 9945083 / Понца 0771 80549 / Formia 0771 700710

• Pro Loco

Pro Loco Ponza tel. 0771 80031 – www.prolocodiponza.it

• Сардэчна запрашаем

Agenzia Maridea di Marianna Impagliazzo tel. 0771 809684 – www.marideaponza.it

• Gite in barca

Sig. Aniello cell. 339 8309248

Некалькі гадоў таму я выявіў Саленто ... Я кажу выявілі, таму што я не ўяўляў сабе столькі прыгажосць мастацтва, Гісторыя, мора, расліннасць, густаў сканцэнтраваны ў паласе зямлі. Я памятаю, ўздыхі з выглядам на моры, ходзіць сярод аліўкавых дрэў, інтэнсіўныя водары і поўныя цеплыні ... простыя рэчы, якія робяць вас люблю жыццё. І 'так пачалася мая любоў да Саленто, è stato come quando t’innamori, і сэрца б'ецца хутчэй ...

Вы калі небудзь бачылі пячору паэзіі? E 'у Roca Стары, a 20 км да Отранто; сярод іншага, размешчаны ў месцы археалагічных раскопак. Я пайшоў туды рана раніцай, атрымліваць асалоду ад блізкасцю месцы, калі ўсе яшчэ спалі. Mi sedevo su una roccia e con lo sguardo rivolto al mare viaggiavo con la mente… è modo con cui l’anima fa l’amore con la terra.

Пячора паэзіі

Questo fiore nella sabbia che ho fotografato a Gallipoli è una delle 1390 розных відаў кветкавых раслін у Саленто.

Кветка Саленто

Тут знаходзіцца знакаміты базылікі Санта-Крочэ, у гістарычным цэнтры горада Лечэ. Год 1353, стыль барока Leccese. Лечэ, за морам, ўсюды, дзе вы бачыце тыповую камень вобласці з назвай 'leccisu ". Каменяломні, з якіх мы здабываем размешчаны ў паўднёвай частцы паўвострава Саленто, на Адрыятычным узбярэжжы. З гэтага каменя былі зробленыя фасады цэркваў, купалы, падлогі і многае іншае.

Базіліка Санта-Крочэ ў Лечэ

Прыгожая Сабор Отранто знаходзіцца на самым высокім пункце горада. Пачатак яго будаўніцтва датуецца года 1080. Што робіць яго асаблівым з'яўляецца цудоўны мазаічная падлога зроблены з Манака Панцеляймона, Дэкан факультэта жывапісу ў універсітэце Casole.

Сабор Отранто

Вось ўваход у пячору Zinzulusa, Кастра, ў правінцыі Лечэ. Яго назва паходзіць ад "Zinzuli", што ў Salentino дыялект азначае "анучы вісяць". Было абумоўлена вапняковых утварэнняў, якія вісяць пад столлю, як анучы вісяць.

Grotta Zinzulusa

Гэта маяк Санта-Марыя-ды-Леука уведзены ў эксплуатацыю ў 1866. Вы можаце падняцца на тэрасу з вінтавая лесвіца ўсё добра 254 крокі. Санта Марыя дзі Леука, пляжны курорт славіцца сваімі пячорамі, размешчаны ў бухце паміж Пунта і Пунта Ristola Meliso. Molti pensano che sia qui che il Mare Adriatico e il Mar Jonio si incontrino. Праўда ў тым, што гэта абдымкі ў Пунта Palascia, каля Отранто.

Маяк Санта-Марыя-ды-Леука

Нумары толькі адзін, за, tre volte per vedere tutte le bellezze del Salento… terra da vivere e da rivivere.

У галаве нармандскі замак Санта-Севярына ў Кротоне

Кротоне, адным з найбольш важных участках старажытнай Грэцыі, названых у тыповым вырошчвання пшаніцы, якая з'яўляецца прадуктам хлеб Cutro, Прадукт De.Co.

Я ведаю гэтыя землі пад небам "murfuruso", што ў Калабрыі дыялекце азначае пакрытыя; гэта было толькі на працягу кароткага, таму, што сонца свяціла цудоўны ў небе вялікую частку часу я правёў там. Гэты тэрмін дыялект быў выкарыстаны пісьменнікам і кансультантам мастацтвазнаўцы, Ганна Russano Кротоне, гарачая жанчына, якія, у час, праведзены разам, Я распавёў гісторыю і традыцыі гэтай краіны, таму казаць аб тэрыторыях, якія вы наведваеце, Вы павінны жыць іх са сваім народам.

Аўтар кнігі "High Crotenese Калабрыі - Помнікі, прадметы мастацтва, Гісторыя, людзі ", выдадзеныя Gangemi выдаўца, mi ha fatto l’onore di accompagnarmi e farmi da specialissima guida durante un pomeriggio nei giorni di visita in Calabria.

З Ганнай Русо Cutrone, autrice з "Вярхоўнага Crotenese Калабрыі

1'Дзень

Першы этап майго тура ў зямля Crotonese было наведванне Норман Замак Санта-Севярына у даліне Нето. Сярэднявечная вёска, дзякуючы сваёй вялікай вышыні дазваляе атрымаць асалоду ад цудоўным відам. Ваенная структура ад візантыйскіх вытокаў акружаны зубчастымі сценамі, цяпер музей, які змяшчае археалагічныя знаходкі.

Санта-Севярына – Кротоне

Норман Замак Санта-Севярына – знешні

Мой візіт працягваў Замак Caccuri, у той час як пераважная феадальнай тэрыторыі. Мы дасягнулі там пасля ваджэння мае вузкія вулачкі старых вёсак. Прыбыўшы на месца прызначэння я дабраўся да апошняга кроку, каб у поўнай меры атрымаць асалоду ад выглядам з вежы.

Замак Caccuri – Кротоне

Месяцовы пейзаж зрабіў, што паліраваны камень на працягу стагоддзяў ветрам, што атрымалася яго сцены, стварэнне пячоры ветру.

Пячора Sileni – Серра Grande

Гэта быў час абеду. Навігатар паказваючы на Пячора Sileni, у Serra Grande. Силены былі старажытныя бажаства goderecce хто любіў ганяцца німф у пячорах. Месца міру і цішыні, месца для разважанняў і расслабіцца. У адным з іх мы паабедалі з тыповай мясцовай; асаблівая пячора ў дэталях, як для прастор, створаных ў сценах, каб захаваць прахалодныя вінныя бутэлькі.

Пячора Sileni, у Serra Grande

Унутры пячоры Sileni – Серра Grande

Спускаючыся ад Serra Grande ў карчме Cuccari я сустрэў дружалюбны група гульцоў венікам. Я памятаю, калі мой дзед Джузэпэ прайшло так у другой палове дня. Я да гэтага часу рупліва яго неапалітанскія ігральныя карты, якія ў той час даў мне.

Моманты жыцця ў Санта-Севярына

2'Дзень

Першы этап другі дзень майго тура ў глыбіні Кротоне быў у Парк і Археалагічны музей Капо Калона. Тут стаяў старажытны храм Геры Персефоны, адзін з найвялікшых. Тое, што вы бачыце ніжэй з'яўляецца апошнім з 48 слупкі, якія першапачаткова складзеныя яго. Я ішоў доўгі час у гэтым прыродным запаведніку, атрымліваючы асалоду ад выдатным выглядам на моры.

Запаведнік і Археалагічны музей Капо Калона

Археалагічны музей Капо Калона – Рэшткі

Археалагічны музей Капо Калона

Пасля мы атрымалі ў напрамку Le Кастэла, вядомы марскі курорт, які быў зняты ў 1965 фільм "Armata Brancaleone". Рэальная прыгажосць месцы, аднак,, з'яўляецца яго паходжанне Арагонскай замак нядаўна адрамантаваны. E 'злучаны з мацерыком вузкай палоскай зямлі, і ў цяперашні час з'яўляецца месцам падзей і тэатральных паказаў.

Le Кастэла, вядомы марскі курорт

Le Кастэла – Рок

У гэтыя некалькі дзён я пачаў ведаць Калабрыя, зямля вялікай гісторыяй, зямля быць выяўленыя і паўторна ацаніць. Асаблівая падзяка маёй дарагой Марцін, мой гід Гал Кротоне, і П'еро Рамана з Ферма Сан-Себасцьян.

Я люблю слухаць прыроды, можа быць, таму мой дух адчуваецца найбольш паўднёвай частцы Паўднёвай, дзе інтэнсіўна ўспрымаюць яго тэлефанаванні. Мне было дзевятнаццаць, калі я зразумеў,, Я сустрэў Апулія, каханне з першага погляду.

Рэгіён з ўзбярэжжа 800 км, самы доўгі і самы разнастайны Італіі. Доўгія пляжы чаргуюцца са скалістымі уцёсамі, Calette, сасновыя і ядлаўцовыя лесу. Ёсць два нацыянальных паркаў: адзін з Гаргано і Альта Murgia. Tre Aree марскі Protette: Торэ Guaceto, Выспы Тремити і Порта-Чезарео. Шаснаццаць Дзяржаўныя Запаведнікі і васемнаццаць рэгіянальных ААПТ. Біяразнастайнасці для захавання і абароны.

Торэ-Санта-Сабіна

Гэта’ на гэтай зямлі, што я правёў свой апошні адпачынак, паміж Бары і Брындызі, Таранцей.

Шахта занятай жыцця, прайшоў паміж прыродай і выяўлення ведаў. Ісціна заключаецца ў тым, што калі мы любім тое, што мы робім, нічым не адрозніваецца, чым час, праведзенае паміж працай і святам, размешчаны нешта, ня esclude аднаго.

Торэ-Санта-Сабіна

У тыя дні я ўбачыў старых сяброў, і я сустрэў новы. Многія эмоцыі, як дзень, у які, ў моры Таранцей, падчас раптоўнага язды шторм лодкі прымусіў мяне ўсвядоміць, наколькі можа быць гучным і апантаным мора.

У такія моманты я ўбачыў страх, але і мужнасці жанчыны, Аўрора, які пазнаёміў мяне з яго боку, а таксама тонкім і далікатным, вырашыў і вырашыў, што жанчына, якая ведае, як рэагаваць на праблемы.

Марэ ў Burrasca – П'ер Санкт Элигий (Марына Таранцей)

Пасля буры я не павінен быў прапусціць Friselle марской атрымліваюць, як калісьці рыбакі Саленто.

Friselle марской

Разам з Кацярынай, Я сустрэў жанчыну, якая выпадкова, прагульваючыся па пляжы ў Торэ Санта Сабіна, ho visitato località che da tempo desideravo vedere. Пасля размовы на працягу доўгага часу, заахвочваючы мяне, каб атрымаць ад камянёў на плаванне, адзін рэкамендацыя: “Сінція, гэта месца жывым духам Поўдня.“

Наш тур пачаўся ў Полиньяно Марэ, жывапісная вёска размешчаны на скалістым агаленні з выглядам на моры. Многія памятаюць яго за тое, што радзіма Даменіка Модуньо, Я памятаю, асабліва паэзію яго ландшафт.

Полиньяно Марэ

Пробліск Полиньяно Марэ

Ўцёс Полиньяно Марэ

Падчас падарожжа я хацеў бы падзяліцца думкамі і фатаграфіі на сеткі. Гэта’ так што людзі, якія ідуць мяне ў маім маршруце, а таксама адпраўляць цяпло і настальгію краін, якія былі вымушаныя пакінуць, парайце мне і накіраваць мяне. Больш інтэнсіўны спосаб жыць падарожжа.

Дзякуючы інфармацыі, Эмануэль каментара ў фота, Polignano я адчуў упершыню Granīta з узбітымі сліўкамі і кава "Supermago Frost ', магазін марожанага ў гістарычным заснаваў Джозэф Кампанелла 1935.

Халодны кава з вяршкамі і Supermago Мароза

Наступная прыпынак была ў Сан-Мікеле Salentino, ў правінцыі Брындызі. Краіна, дзе маладыя людзі хочуць, каб выказаць свае вершы з рэальнымі "нападаў паэтычных’ напісаны на сценах.

Атака паэтычнае ў Сан-Мікеле Salentino

Атака паэтычнае ў Сан-Мікеле Salentino

Атака паэтычнае ў Сан-Мікеле Salentino

Пасля вершы гісторыя. Брындызі, як і ва ўсіх гарадах у Апуліі, існуе шмат. Тут я наведаў Кафедральны сабор і слупкоў, Alte бен 19,20 метраў, Сімвалам горада і канец Апіевай дарозе.

Сабор Брындызі і сімвал Слупы горада

Гэта Зямля ярах. Сябар Разана Tinella пазнаёміў мяне з адным з Моттола. Яр складаецца з серыі пячор высечаны ў скале, у якім знаходзіцца тры каменныя царквы, поўныя графіці Сярэднявечча.

Гравина ды Моттола

Паміж візітамі, а іншы я не павінен быў прапусціць страва Orecchiette і пацягнуў у шлюбе ў таматным соўсе са свежым сырам рикотта, суправаджаецца традыцыйнымі кавалачкамі кавуна. Кэтрын сказала мне, што гэта спалучэнне розных па памеры цеста рыхтуецца разам на мэты, для лепшага зыходу страва.

Strascinati замуж і Orecchiette з таматавым соусам і свежы кавун

Мы не маглі прапусціць вечар, прысвечаны Pizzica. Вельмі стары традыцыйны танец Саленто які адносіцца да руху, які даў палёгку жанчынам сарваў з тарантула, Тэрмін Саленто, каб паказаць тарантула.

Pinch

Ёсць шоу, што прырода можа прапанаваць, і што вы не можаце страціць…

L'Альба Torren Санта Сабіна

Закат ў Specchiolla

Воблака з адценнем ружовага ў Торэ Guaceto

Месяцовыя блікі срэбра ў Carovigno

Калі я заплюшчваю вочы, розум і думкі выходзяць да зямлі. Я сумую па сваёй Трулі і яго белыя домікі, яго мора, скалы і дзікія берага. Я сумую па аліўкавыя дрэвы, чырвоная зямля, стракатанне цвыркуноў і цыкад. Я сумую пах фігавых дрэў спалілі на сонца, кветкі з яркімі кветкамі, каменныя сцены і шум ветру ...

Трулі ў Сан-Мікеле Salentino

Specchiolla, Carovigno

Аліўкавая гай у Carovigno

Кветкі Брындызі

Кветка каперсаў

Каралавы на пірсе Санкт Элигия ў Таранцей. Эфекты зменлівымі тэмпературамі, якія робяць вы думаеце,…

Кветкі Брындызі

Кветкі Брындызі

Завод матылькоў

Сухія каменныя сцены

La Гравина ды Laterza, каньён незвычайнай прыгажосці, якія ў апошні час, падчас візіту’Ферма Бэл адзін Паола Barberio, Я меў задавальненне наведаць. Глыбокі разрэз ў правінцыі эразіўны Таранцей які распаўсюджваецца на даўжыні 12 км, з глыбінёй каля 200 метраў, і сярэдняя шырыня 400.

Месца, якое пакінуў мяне перахапіла дыханне, і я адчуў, седзячы на ​​зямлі прыслухоўваючыся да ветру з прыцэлам на яе неабсяжных вапняковыя сцены. Акружаны пышнай міжземнаморскай расліннасцю, ho vissuto quei momenti in profonda meditazione. Forse perché da qualche anno sto facendo un viaggio accelerato con me stessa. Я думаю, што ён шукае гэтай цішыні адпачыць у свеце, і што можна знайсці толькі жыць у кантакце з прыродай.

Carry словы Цік Нат Хан, Манака і паэтычная buddhista vietnamita.

"Мне падабаецца хадзіць у адзіночку ў краіны палос, паміж рысавых раслін і дзікіх траў, паставіўшы адну нагу за адной з асцярожнасцю, ўсведамляе хадзіць на гэтай выдатнай зямлі. У тыя моманты,, што ёсць нешта магічнае і таямнічае. Звычайна мы думаем, што гэты цуд, каб хадзіць па вадзе або ў паветры. Я лічу, што замест гэтага сапраўдны цуд, каб хадзіць па зямлі ".

Гравина ды Laterza

Una zona a protezione speciale sito di importanza comunitaria denominata “Вобласць ярах“. Адзінае месца ў Еўропе, дзе гняздуецца Грыф, самы маленькі грыф чыё імя паходзіць ад яго схільнасці да сілкуюцца рэшткамі буйной рагатай жывёлы. Raptor прысутнічае з сакавіка па верасень размахам крылаў каля 170 см.

На працягу года, ёсць шмат відаў раслін і жывёл, якія засяляюць гэтую пустыню. Паслядоўнасць кветак і водараў, што, ня Avete occasione, Я рэкамендую вам наведаць наступныя розныя шляхі даступным для больш.

Е 'у гэтай галіне, што прыходзіць аліўкавым Пола. Вытворчасць арганічнага земляробства ў сэрцы зямлі яраў, якая працягвае на працягу некалькіх пакаленняў.

Ядловец пяцьсот гадоў – Ферма Бэл

Laterza славіцца не толькі для Яры і аліўкавых дрэў. Яго хлеб, вырабляецца пекараў laertini, славіцца якасцю, якое гарантуецца і абараняецца кансорцыумам з аднайменнай назвай.

Пасля старажытны рытуал, выпякаецца ў печах на дровах водарам, што надае яму унікальныя характарыстыкі.

Рэцэпт перадаецца з пакалення ў пакаленне, што дазволіла горад Laterza ўступіць у асацыяцыю Горад хлебны.

Хлеб Laterza

www.oasilipugravinadilaterza.it