Non amo il caos ne la frenesia… amo la campagna, il verde e la tranquillità. Forse è per questo che vivo le città velocemente, con una ‘toccata e fuga’. Qualche mese fa però è stato diverso… ho conosciuto una Milano splendente, abbagliante, aggregante… insomma ho vissuto un pomeriggio e una sera in una Milano che non mi aspettavo.

Dalla Stazione Garibaldi, attraversando la strada, mi sono diretta verso Piazza Gae Aulenti, uno spiazzo circolare di ben cento metri di diametro dedicato all’architetto e designer da poco scomparsa. La visione delle moderne e splendide architetture progettate dall’architetto argentino Cesar Pelli, in collaborazione con lo studio italiano Land, mi hanno letteralmente abbagliata.

Luci, kleuren, fontane e varie proposte culturali, hanno reso questa piazza un vero punto aggregante per la città.

Maar niet alleen, attraversando un passaggio pedonale si incontra l’opera urbana di Alberto Garutti. Ventitré tubi in metallo cromato disposti in circolo che, richiamando quasi per amplificare la nostra voce, ci permettono di salutare il mondo dicendo: “Siamo pronti! Milano vi aspetta!

Superato un passaggio pedonale, una lunga gradinata mi ha condotto in Corso Como, il centro della vita di Milano, dat, con i suoi locali e le sue vetrine, va vissuto passeggiando. Het sleutelwoord hier is: “aggregazione”.

Si era fatta sera… come dico spesso le città vanno vissute di giorno e di notte, l’unico modo, per me, om ze volledig te leren kennen. Hij draaide de lichten Milan gekleed, come sa fare solo una signora elegante indossando un abito da sera.

Vi consiglio di non perdervi la visione dei bellissimi murales degli studenti del Liceo Artistico Umberto Boccioni di Milano, presenti sulle pareti del corridoio sotterraneo della fermata ‘Stazione Garibaldi’ della metropolitana.

La bella Milano si è preparata per EXPO 2015 un evento unico per il “Sistema Italia”: een Expo het eerste model Digital Smart City del futuro, un quartiere ecocompatibile a pochi chilometri dal centro.

Una grande Milano pronta ad accogliere il mondo!

Adoro questo tratto della costa Adriatica per i suoi piccoli borghi, per le grandi pareti rocciose a strapiombo sul mare, e per i bei sentieri del Monte Conero… un vero paradiso.

I colori predominanti qui sono il bianco delle rocce, het blauw van de zee, e il verde della sua lussureggiante vegetazione.

Una riviera da scoprire che non mi ha mai deluso. Sono tante le località che meritano di essere visitate, ma la mia preferita è Sirolo, la perla dell’Adriatico.

Sarà per la sua pace, per il suo mare, o per le sue rocce… resta il fatto che dalla prima volta che l’ho vista me ne sono innamorata.

Volgens een legende is de naam afkomstig van de leider Sirio, che nel IV sec. conferì queste terre ai suoi fedeli. Un borgo medievale delle Marche ricco di storia e di siti archeologici.

Sirolo, tra collina e mare, una meta molto apprezzata sia dai turisti italiani che da quelli stranieri. Lungo la costa si può ammirare la grotta Urbani e i faraglioni della spiaggia delle due sorelle.

Un tratto di mare per chi ama gli scogli, le pareti rocciose, il mare cristallino, e i percorsi nella natura.

Durante il mio ultimo viaggio a Roma ho visitato l’antico Ghetto Ebraico, uno tra i più antichi al mondo. Lo fece realizzare nel 1555 Papa Paolo IV, emettendo la bolla ‘cum nimis absurdum’ con la quale obbligava gli ebrei a vivere in un’area delimitata con regole ben precise.

Ricordo ancora lo strano silenzio che ho colto da subito entrando in questo quartiere. D’un tratto la confusione cittadina di Roma era sparita… tutto era tranquillo, ordinato e composto.

Massimo D’Azeglio in 1948 lo descriveva così: "Che cosa sia il Ghetto di Roma lo sanno i Romani e coloro che l’hanno veduto. Ma chi non l’ha visitato, presso il ponte Quattro Capi s’estende lungo il Tevere un quartiere o piuttosto un ammasso informe di case e tuguri mal tenuti, peggio riparati e mezzo cadenti, nei quali stipa una popolazione di 3900 mensen".

Voglio solo ricordare una data, quella del sabato 16 Ottobre del 1943. Le truppe tedesche della Gestapo, la polizia segreta di stato del terzo Reich, tra le 5,30 e le 14,00 portarono via dalla comunità ebraica 1529 mensen, verwezen 363 uomini, 689 donne e 207 bambini. Dopo averne rilasciati alcuni, 1023 furono deportati ad Auschwitz. Solo 16 di loro si salvarono, 15 uomini e 1 donna.

Al processo di Norimberga questa organizzazione fu condannata per crimini contro l’umanità.

E’ solito dire… ‘Roma caput mundi’.

L’arte e la storia di Roma, città eterna, non finirà mai di stancarmi. Appena posso scappo da lei, e rivivo tra le sue strade e le sue piazze, la bellezza di una città italiana unica al mondo.

C’era ‘na vorta, tanto tempo fa, ‘n posto ‘ndo la vita ‘ncominciava dar corso de quer fiume sempiterno, da quer rivo, che sempre te faceva sentì vivo,  Je misero nome Roma, e fù ‘n portento, er popolo romano era contento, perché chiunque venisse a rimirallo, faceva poi de tutto pe imitallo! Mò dicheno:  “Milan le un gran cossa!” “Turen se, che le maravilliosa!” Io me li guardo, poi penzo nà cosa: “Roma però è tutta nantra cosa!” Dovunque tu per monno girerai, sempre ‘n segno de Roma troverai, sapenno bbbene, che da Adamo in poi, è sempre questa, ar monno, “La città! Rome!” Mario (poeta anonimo)

L’ultima volta che sono stata a Roma, dopo aver passeggiato a lungo, mi sono fermata a Castel Sant’Angelo per una visita. Mi ero sempre limitata a vederlo dall’esterno, ahimè sbagliando. Per questo motivo ho voluto rimediare, scrivendo qualche passaggio della sua storia.

Lo sapevate che adoro i castelli e i misteri… ?

Questa fortezza, inizialmente chiamata Mole Adriana, insieme al Colosseo era il simbolo della magnificenza dell’architettura romana. Originariamente la maestosità della struttura era assai più notevole di quella che oggi è visibile ai nostri occhi: si posizionava su un basamento rettangolare, sopra il quale sorgeva una grande torre ornata da colonne doriche e innumerevoli statue. La struttura difensiva era composta da 6 torri, 164 merli, 14 piazzole per le artiglierie, en 18 feritoie.

La sua costruzione iniziò nel 123 d.C. per volere dell’imperatore Adriano, che la voleva come suo ultimo giaciglio. Ospitò le ceneri dei membri della dinastia imperiale fino a Caracalla nel 217 d.C. In 590, anno in cui Roma fu colpita da una grave pestilenza, venne organizzata una processione per scongiurarla. La folla, una volta giunta davanti alla Mole Adriana, ebbe una visione generale dell’arcangelo Michele che, con la spada fiammeggiante, d’incanto mise fine alla diffusione della peste. In suo onore venne eretta una cappella, e in seguito fu posta la statua dell’arcangelo Michele.

Durante la visita sono stata colpita in particolare dal Passetto di Borgo. Questo passaggio, realizzato nel 1277 da Nicolò III Orsini, collega il Castello con i Palazzi Vaticani. Un corridoio fortificato lungo 800 metri chiamato dai romani er corridore. Serviva ai pontefici come via di fuga nei momenti di pericolo.

Chissà che misteri lo avvolge…

Bron: "Guida insolita ai misteri, ai segreti, alle leggende e alle curiosità di Roma” di Claudio Rendina

Adoro i sassi, praticamente li raccolgo ovunque. Ze zijn stukken land die ik vaak bezoek en dat ik niet zou vertrekken. Averli vicino mi trasmette energia, mi riporta alla mente i ricordi e mi fa sentire meno lontana. Dat gezegd, potevo mai non andare ai Sassi di Matera?

Ricordo che la prima volta ne sono venuta a conoscenza chiacchierando per caso con una persona a Milano. Era stato costretto ad andarsene per motivi di lavoro. Ne parlava con nostalgia e tristezza, ma nello stesso tempo descriveva un luogo quasi incantato, tanto da incuriosirmi fino ad andarci io stessa.

Quando sono arrivata, già dal primo sguardo, ho capito la nostalgia di cui parlava… I miei occhi guardavano un presepio… I Sassi di Matera sono antiche abitazioni ricavate da scavi nella roccia calcarea.

Sono stati riconosciuti Patrimonio Mondiale dell’UNESCO nel 1993. Un sali scendi di gradinate con scorci indimenticabili che solo vivendo si può realmente apprezzare.

Mel Gibson, regista del film “La passione di Cristo”, li ha scelti come luogo d’ambientazione per le scene della sua pellicola.

Molto facile capirne il motivo… solo passeggiando qui si vive la storia.

Ponza, un’isola di origine vulcanica in provincia di Latina situata nel mar Tirreno, de grootste van de Pontijnse eilanden. L’ho conosciuta grazie ai racconti di un amico che mi ha parlato, con così tanto amore della sua terra, da indurmi a visitarla.

Chi approda a Ponza si prepari alla vista di bianche falesie rocciose, di grotte, di anfratti, e di acque color smeraldo dai limpidi fondali. Un’isola di pescatori dalla bellezza selvaggia, dalle grandi distese verdi, e dalle caratteristiche case color pastello.

Le isole, da sempre, mi attraggono per la pace e per il benessere che mi sanno trasmettere. Da una terrazza sulla collina di ‘Le Forna’, località a 7 km dal porto raggiungibile attraverso una strada panoramica, ho goduto dei colori, dei profumi, dei tramonti, e della visione notturna delle luci delle case ponzesi in lontananza.

Scenari unici della nostra bell’Italia, che fanno comprendere quel legame nostalgico che si instaura dopo la visita a queste terre. Nei giorni passati a Ponza ho esplorato la natura e le tante calette raggiungibili via mare e via terra attraverso i molti percorsi turistici. Raccontarli non è sufficiente, bisogna viverli… Afbeeldingen, in questi casi, valgono più di mille parole…

Circondata dal mare e abbracciata dalla natura…

Het’ stata questa la prima sensazione appena arrivata a Ponza. Dalla mia terrazza sulla collina di Le Forna, piccola frazione dell’isola, ho goduto dei tramonti rotti solo dal frinire dei grilli, e dai richiami dei gechi in amore.

La mia esplorazione dell’isola, dietro consiglio di un pescatore, è iniziata a Cala Gaetano, una baia a Le Forna raggiungibile via terra attraverso una ripida scalinata.

Cala Fonte, un antico porticciolo dalle acque color smeraldo ancora oggi usato dai pescatori. Sotto un piccolo passaggio, in una grotta naturale che divide il mare, cullata dalle onde ho trovato un fresco rifugio per sfuggire alla calura estiva.

A Ponza, in Baia di Cala Feola, c’è un tratto di mare chiamato Piscine Naturali. Facile capire il perché di tale nome…

Le isole vanno vissute via terra e via mare… Durante un giro in barca ho ammirato Cala Inferno, luogo suggestivo e ricco di storia il cui nome, mi dicono, ha origine dai 350 gradini che una volta erano necessari per raggiungerla.

Subito dopo il porto appaiono maestose le grotte di Pilato, l’antico Murenario romano risalente al I secolo a.C.

Capo Bianco, una bellissima baia di roccia tufacea accessibile solo via mare, che colpisce per il bianco dei suoi scogli. Federico Fellini ha girato qui alcune scene del film Satyricon.

Immancabile la tappa via mare davanti all’imponente Arco Naturale.

Cala dell’acqua, dominata da Forte Papa, una fortificazione cinquecentesca di età borbonica. Il nome di questa baia ha origine dal trasudamento della parte rocciosa.

Ponza, un’isola in cui si vive la natura e la vita di un tempo, non certamente meta ideale per chi ama il turismo di massa. Passeggiando nei suoi molti percorsi, ho potuto ammirare fiori e piante dai profumi intensi e dai colori brillanti.

Per chi ama le spiagge lunghe e attrezzate, io meno, dal porto, con dei piccoli traghetti che effettuano un servizio continuo, si arriva a Frontone. In realtà lo si può raggiungere anche via terra attraversando un percorso tortuoso, dat, per le difficoltà conseguenti, non è consigliato a tutti.

In barca con Aniello, un uomo nativo del posto che ha dedicato la vita al mare, tra le tante bellezze naturali tra cui da sempre ha la fortuna di vivere, ho potuto ammirare la meravigliosa isola di Pamarola, base fino al ‘700 di pirati barbareschi. Chi avrà l’opportunità di visitarla si prepari alla visione di limpidi fondali, di mare cristallino, di faraglioni e grotte… scenari da sogno di un’isola italiana tra le più belle al mondo.

Ho lasciato Ponza da pochi giorni… un’isola che vive principalmente di turismo, che riporta indietro alla vita di un tempo, e che non dimenticherò, ne con la mente ne con il cuore.

Non è facile vivere lontano dal mare…

Natuur, mare e cucina del territorio, elementi essenziali per le mie vacanze. Nei giorni passati sull’isola ho assaggiato e raccolto alcune preparazioni tipiche locali, che a breve vi racconterò…

Qui di seguito segnalo alcuni numeri che mi sono stati utili durante la mia visita a Ponza.

• Collegamenti

Laziomar: Formia tel. 0771 23800 / Ponza tel. 0771 80565 / Anzio tel. 06 9860083

Aliscafi Vector: Anzio tel. 06 9945083 / Ponza 0771 80549 / Formia 0771 700710

• Pro Loco

Pro Loco Ponza tel. 0771 80031 – www.prolocodiponza.it

• Welkom

Agenzia Maridea di Marianna Impagliazzo tel. 0771 809684 – www.marideaponza.it

• Gite in barca

Sig. Aniello cell. 339 8309248

Jaren geleden ontdekte ik de Salento ... Ik zeg ontdekt omdat ik me niet voorstellen dat zoveel schoonheid van de kunst, Geschiedenis, zee, vegetatie, smaken geconcentreerd in een strook land. Ik herinner me de zuchten met uitzicht op zee, wandelingen tussen de olijfbomen, de intense smaken en vol warmte ... simpele dingen die je maakt van het leven houden. En 'zo begon mijn liefde voor de Salento, het was toen je verliefd, en het hart klopt sneller ...

Heb je ooit de grot van de poëzie? E 'in Roca oude, een 20 km naar Otranto; onder andere, is gelegen in een archeologische site. Ik ging er vroeg in de ochtend, om te genieten van de intimiteit van de plaats toen iedereen nog sliep. Ik zat op een rots en met het oog op de zee reizen met de geest ... is een manier waardoor de ziel maakt verliefd op het land.

Grot van de poëzie

Deze bloem in het zand die ik gefotografeerd in Gallipoli is een van 1390 verschillende soorten bloeiende planten in de Salento.

Bloem van Salento

Hier is de beroemde basiliek van Santa Croce, in het historische centrum van Lecce. Jaar 1353, de stijl van de barok Leccese. Een Lecce, voorbij de zee, waar zie je de typische steen van het gebied met de naam 'leccisu ". De steengroeven van waaruit we uittreksel bevinden zich in het zuidelijke deel van het schiereiland Salento, aan de Adriatische kust. Met deze steen werden gemaakt gevels van kerken, koepels, vloeren en nog veel meer.

Basiliek van Santa Croce in Lecce

De prachtige kathedraal van Otranto is gelegen op het hoogste punt van de stad. Het begin van de bouw dateert uit het jaar 1080. Wat maakt het speciaal maakt is de prachtige mozaïeken vloer gemaakt van monaco Pantaleon, Decaan van de Faculteit der Schilderkunst aan de Universiteit van Casole.

Kathedraal van Otranto

Hier is de ingang van de grot Zinzulusa, a Castro, in de provincie Lecce. De naam is afgeleid van "Zinzuli" dat in Salentino dialect betekent "vodden opknoping". Wordt toegeschreven aan de kalkstenen formaties die aan het plafond hangen, zoals vodden opknoping.

Grotta Zinzulusa

Dit is de vuurtoren van Santa Maria di Leuca in werking gesteld in 1866. U kunt klimmen tot het terras met een wenteltrap doet het goed 254 stappen. Santa Maria di Leuca, badplaats bekend om zijn grotten, is gelegen in een baai tussen Punta en Punta Ristola Meliso. Velen denken dat het is hier dat de Adriatische en de Ionische Zee zal ontmoeten. De waarheid is dat deze omhelzing is bij Punta Palascia, in de buurt van Otranto.

Vuurtoren van Santa Maria di Leuca

Niet slechts een, wijten, drie keer om alle schoonheden van Salento te zien ... aarde te leven en te herbeleven.

In het hoofd van het Normandische kasteel van Santa Severina in Crotone

Crotone, een van de belangrijkste bezienswaardigheden van het oude Griekenland genoemd naar de typische teelt van tarwe, die het product is brood Cutro, Product De.Co.

Ik heb deze landen onder een hemel bekende "murfuruso" dat in Calabrië dialect betekent gedekt; het slechts voor een korte, omdat de zon schitterende heeft geschenen in de lucht voor het grootste deel van de tijd dat ik daar doorgebracht. Dit dialect term is gebruikt door de schrijver en consultant kunstcriticus, Anna Russano Cotrone, een gepassioneerde vrouw die, in de tijd samen doorgebracht, Ik vertelde de geschiedenis en tradities van dit land, want om te spreken van de gebieden die u bezoekt, je moet ze leven met zijn volk.

Auteur van het boek "High Crotenese Calabria - Monumenten, voorwerpen van kunst, geschiedenis, mensen ", gepubliceerd door Gangemi uitgever, deed mij de eer om mij te vergezellen en wees mijn gids tijdens een heel bijzondere middag een bezoek aan dagen in Calabrië.

Met Anna Russo Cutrone, autrice van "High Crotenese Calabria

1'Dag

De eerste etappe van mijn tour in land Crotonese was het bezoek aan de Normandische kasteel van Santa Severina in het dal van Neto. Een middeleeuws dorp, Dankzij de hoge ligging kunt u genieten van een prachtig uitzicht. Een militaire structuur van de Byzantijnse oorsprong omgeven door gekanteelde muren, herbergt nu een museum met archeologische.

Kerstman Severina – Crotone

Normandische kasteel van Santa Severina – extern

Mijn bezoek bleef Kasteel Caccuri, terwijl een enorme feodale gebied. We bereikten er na het rijden beschikt over smalle straatjes van de oude dorpen. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming kreeg ik om de laatste stap om volop te genieten van het uitzicht vanaf de toren.

Kasteel Caccuri – Crotone

Een maanlandschap gemaakt dat de gepolijste steen door de eeuwen heen door wind, dat heeft de muren gedraaid, het creëren van grotten wind.

Grot van Sileni – Serra Grande

Het was lunchtijd. Navigator wijst naar de Grot van Sileni, in de Serra Grande. De Sileni waren oude goden goderecce die genoten jagen nimfen in grotten. Een plek van rust en stilte, een plek om te mediteren en te ontspannen. In een van deze hebben we geluncht met typische lokale; een bijzondere grot in de details, als voor de ruimtes gemaakt in de muren om koele flessen wijn te houden.

Grot van Sileni, in de Serra Grande

Binnen in de grot van de Sileni – Serra Grande

Naar beneden uit de Serra Grande in een taverne Cuccari ontmoette ik een vriendelijke groep spelers bezem. Ik herinner me dat mijn opa Giuseppe doorgegeven zodat de middagen. Ik heb nog steeds angstvallig zijn Napolitaanse speelkaarten die op het moment me had gegeven.

Momenten van het leven in Santa Severina

2'Dag

De eerste fase van de tweede dag van mijn tour in het achterland van Crotone was in Park en Archeologisch Museum van Capo Colonna. Hier stond de oude tempel van Hera Persephone, een van de grootste van. Wat u hier ziet is de laatste van 48 kolommen die oorspronkelijk bedoeld het. Ik liep een lange tijd in dit natuurreservaat, genieten van het prachtige uitzicht op zee.

Reserve Park en Archeologisch Museum van Capo Colonna

Archeologisch Museum van Capo Colonna – resten

Archeologisch Museum van Capo Colonna

Daarna kregen we in de richting van Le Castella, de beroemde badplaats die werd gefilmd in 1965 de film "De armata Brancaleone". De echte schoonheid van de plaats, echter,, heeft zijn oorsprong Aragonese Castle onlangs gerenoveerd. E 'verbonden met het vasteland door een smalle strook land, en op dit moment is de thuisbasis van evenementen en theatervoorstellingen.

Le Castella, bekende badplaats

Le Castella – Rock

In deze paar dagen begon ik te weten Calabria, land van de grote geschiedenis, land om ontdekt te worden en opnieuw te evalueren. Een speciale dank aan mijn lieve Martin, mijn gids Gal Kroton, en Piero Romano van Fattoria San Sebastian.

Ik ben dol op de natuur te luisteren, misschien is dat de reden waarom mijn geest wordt gevoeld meest zuidelijke zuiden, waar zijn gesprekken intens waarnemen. Ik was negentien toen ik besefte, Ik ontmoette Puglia, liefde op het eerste gezicht.

Een regio met een kustlijn van 800 km, de langste en meest gevarieerde van Italië. Lange stranden afgewisseld met rotsachtige kliffen, calette, dennen en jeneverbes bossen. Er zijn twee Nationale Parken: een van de Gargano en de Alta Murgia. Tre Aree Marine Protette: Torre Guaceto, Tremiti Eilanden en Porto Cesareo. Zestien State Natuurreservaten en achttien regionale beschermde gebieden. Een van de biodiversiteit te behouden en te beschermen.

Torre Santa Sabina

Het’ in dit land, dat Ik bracht mijn laatste vakantie, tussen Bari en Brindisi, Taranto.

Mine is een druk leven, verstreken tussen natuur en knowledge discovery. De waarheid is dat wanneer we houden van wat we doen, niet anders dan de tijd tussen werk en vakantie, zat iets niet esclude andere.

Torre Santa Sabina

In die dagen zag ik oude vrienden, en ik heb ontmoet nieuw. Veel emoties, als de dag waarop, in de zee van Taranto, tijdens een plotselinge storm boottocht deed me beseffen hoeveel kan luid en onstuimig zee zijn.

In die momenten zag ik de angst, maar ook de moed van een vrouw, Aurora, die stelde me voor aan zijn zijde, evenals de gevoelige en tere, besloten en bepaald dat een vrouw die weet hoe je problemen te reageren.

Merrie in Burrasca – Pier St Eligius (Marina Taranto)

Na de storm Ik heb niet te missen de Friselle zeewater als eenmaal bereid deed de vissers Salento.

Friselle zeewater

Samen met Catherine, Ik ontmoette een vrouw die terloops een wandeling langs het strand van Torre Santa Sabina, Ik bezocht plaatsen die al lang wilde zien. Na een gesprek voor een lange tijd, me aanmoedigen van de rotsen te krijgen voor een duik, een enkele aanbeveling: “Cynthia, deze plek tot leven met de geest van het Zuiden.“

Onze tour begon in Polignano a Mare, een pittoresk dorpje op een rots met uitzicht op de zee. Velen herinneren hem als de geboorteplaats van Domenico Modugno, Ik herinner me vooral de poëzie van het landschap.

Polignano a Mare

Een glimp van Polignano a Mare

De klif van Polignano a Mare

Tijdens de reis ik graag gedachten en foto's op het net te delen. Het’ zodat mensen die mij volgen in mijn reisschema, evenals sturen de warmte en nostalgie van de landen die zijn gedwongen om te vertrekken, mij adviseren en richt me. Een meer intense manier om de reis te leven.

Dankzij de informatie Emanuela commentaar in een foto, Polignano Ik proefde voor het eerst de granita met slagroom en koffie 'Supermago Frost', een ijssalon in het historische opgericht door Joseph Campanella 1935.

Ijskoffie met room en Supermago Frost

De volgende stop was in San Michele Salentino, in de provincie Brindisi. Een land waar jonge mensen willen hun poëzie vent met echte 'aanvallen poëtische’ geschreven op de muren.

Aanval poëtisch in San Michele Salentino

Aanval poëtisch in San Michele Salentino

Aanval poëtisch in San Michele Salentino

Na het gedicht het verhaal. Een Brindisi, zoals in alle steden in Apulië, er is veel. Hier bezocht ik de Duomo en kolommen, alte ben 19,20 meter, symbool van de stad en het einde van de Via Appia.

De kathedraal van Brindisi en de Zuilen symbool van de stad

Dit is het land van de ravijnen. De vriend Rosana Tinella stelde me voor aan een van Mottola. Een ravijn bestaat uit een reeks van grotten uitgehouwen in de rots, die drie stenen kerken vol met graffiti Hoge Middeleeuwen herbergt.

Gravina di Mottola

Tussen de bezoeken, en de andere heb ik niet gehad om een ​​schotel van orecchiette missen en sleepte getrouwd in tomatensaus met verse ricotta, vergezeld van de traditionele plakken watermeloen. Catherine vertelde me dat deze mix van verschillende grootte deeg samen wordt opgesteld op doel voor een beter resultaat van de schotel.

Strascinati getrouwd en orecchiette met tomatensaus en verse watermeloen

We konden een avond gewijd aan Pizzica niet missen. Een zeer oude traditionele dans van Salento die verwijst naar de beweging die hulp gaf aan vrouwen geplukt van de tarantula, Salento term om de tarantula geven.

De Pinch

Er zijn shows dat de natuur te bieden heeft en dat u kunt niet verliezen…

L'alba Torren Santa Sabina

De zonsondergang in Specchiolla

De wolken getint met roze in Torre Guaceto

De maan glints zilver in Carovigno

Als ik mijn ogen sluit, de geest en gedachten gaan uit naar het land. Ik mis haar trulli en zijn witte huizen, de zee, rotsen en wilde kusten. De olijfbomen Ik mis, de rode aarde, het getjilp van krekels en cicaden. Ik mis de geur van vijgenbomen verbrand door de zon, bloemen met heldere kleuren, de stenen muren en het geluid van de wind ...

Trullo in San Michele Salentino

Specchiolla, Carovigno

Olijfgaard in Carovigno

Bloemen van Brindisi

Bloem caper

Koraal op de Pier St Eligius in Taranto. Effecten van veranderende temperaturen die je aan het denken…

Bloemen van Brindisi

Bloemen van Brindisi

De plant van de vlinders

Droge stenen muren

De Gravina di Laterza, een canyon van buitengewone schoonheid die onlangs, tijdens het bezoek van’Farm Bell vriend Paolo Barberio, Ik had het genoegen van een bezoek. Een diepe snede in de provincie erosieve Taranto die verdeeld is over een lengte van 12 km, met een hoogte van ongeveer 200 meter, en een gemiddelde breedte van 400.

Een plaats die me ademloos, en ik heb meegemaakt op de grond zitten te luisteren naar de wind met het oog op de enorme kalkstenen muren. Omgeven door weelderige mediterrane vegetatie, Ik woonde die momenten in diepe meditatie. Misschien omdat een paar jaar ben ik bezig met een reis versneld met mezelf. Ik denk dat het op zoek naar die stilte te rusten in vrede, en dat is alleen te vinden die in contact met de natuur.

Dragen de woorden van Thich Nhat Hanh, Monaco en poëtische buddhista Vietnamita.

"Ik wil alleen lopen naar de landwegen, tussen rijstplanten en wilde kruiden, het plaatsen van de ene voet na de andere met zorg, bewust van het lopen op dit prachtige land. In die momenten, dat er iets magisch en mysterieus. Meestal denken we dat het een wonder op het water of in de lucht te lopen. Ik geloof in plaats daarvan dat het echte wonder is op aarde te lopen. "

De Gravina di Laterza

Een speciale beschermingszone gebied van communautair belang genoemd “Gebied van de ravijnen“. De enige plaats in Europa waar nesten Gier, de kleinste gier wiens naam is afgeleid van zijn neiging zich te voeden met de resten van vee. Een raptor aanwezig van maart tot september spanwijdte van ongeveer 170 cm.

Tijdens de seizoenen, zijn er vele planten-en diersoorten die deze woestijn bewonen. Een opeenvolging van kleuren en geuren die, is niet de avete occasione, Ik adviseer u de volgende verschillende paden toegankelijk voor meer bezoeken.

E 'in dit gebied dat de extra vergine olijfolie Paul komt. Een productie van de biologische landbouw in het hart van het land van de ravijnen die blijft generaties.

Een jeneverbessenboom vijfhonderd jaar – Farm Bell

Laterza is niet alleen bekend om de kloven en olijfbomen. Zijn brood, geproduceerd door bakkers laertini, staat bekend om de kwaliteit van die gegarandeerd en beschermd door het Consortium van de zelfde naam.

Naar aanleiding van een oud ritueel, wordt gebakken in ovens verwarmd met hout aroma, dat geeft het unieke eigenschappen.

Een recept doorgegeven van generatie op generatie die manier konden de stad Laterza tot de vereniging toetreden Stad van Brood.

Brood Laterza

www.oasilipugravinadilaterza.it