به یاد لینو ماگا, یکی از آخرین شاعران شراب

لینو عزیز, وقتی شنیدم که از این سرزمین رفتی, برای یک لحظه تکانی و احساس پوچی ناگهانی داشتم. از آخرین دیدارمان مدتی می گذرد. یادم می آید که به لطف رئیس جمهور فراموش نشدنی ما ساندرو پرتینی پیش شما آمده بودم. انتخاب او برای نوشیدن بارباکارلو شماست – شراب تولید شده در وال پری, تپه ای متعلق به خانواده ای که پدربزرگ کارلو به نوه هایش داد – و عزمی که با آن از نام او دفاع کردید, تا تضمین انحصار, آنها سرسختی شما را در مبارزه با سوء استفاده ها برجسته کردند. من هنوز عزمی را که با آن در مورد دعواهای حقوقی به من گفتی به یاد دارم ... "سینتیا, ممکن است fermarsi, هرگز!"

خوب, لینو عزیز, در روابط کیفیت بیشتر از کمیت مهم است, ما آن را می دانیم. دقیقاً به همین دلیل شما همچنان در خاطرات کسانی که شما را می شناختند زندگی خواهید کرد. که فرصت نداشته است, می تواند شما را از طریق کلماتتان بشناسد. در زیر شعری را که به من دادی و از عزیزترین چیزهایم نگه می دارم گزارش می کنم. Una delle tante poesie che hai scritto e che hai sparso nella tua bottega dedicate a chi con passione custodisce e rispetta la terra.

شراب من قواعد بازار پیروی نمی کنند اما کسانی که از زمان و تجربه, آب انگور از زمین است, جایی که به هنگام تولد به داد, برای کسانی که هنوز هم دوست دارد طعم و مزه زمین. کتانی ماگا