من در حال حاضر فکر می کنم همه می دانند چه وبلاگ, یک یادداشت در شبکه متولد شده از شور و شوق, که در آن به ارسال و به اشتراک گذاری از طریق شبکه های اجتماعی, آنچه که ما عشق را به زندگی می کنند. پدیده ای که از اواخر 90s توسعه, و تا به تغییرات اساسی در راه مردم در وب ارتباط برقرار کمک. فضای شخصی رایگان از محدودیت, که در آن به دادن دریچه به افکار خود و خلاقیت خود را. ظرف واقعی, پر از زندگی و احساسات.

با توجه من, منظور من از وبلاگ, من نمی دانم چه مدت. این فقط یک مرحله از زندگی من است که به من اجازه می دانم و یادگیری, بلند شدن پس از سقوط. برای برخی از, من می دانم که من به برخی از داستان است که من زندگی کرده اند گرامی, چاپ آنها بر روی صفحات کاغذ, همسفران غیر قابل تعویض, می گوید: زمان آینده.

این همه به آنچه? شاید به می گویند که آن شور و شوق است که ما را با خودرو است? برخی از, وای بر کسانی که از دست داده, اما وای همچنین به کسانی که از آن سوء استفاده! احساس را به دلیل گرفته, خطر ابتلا به تکراری بودن, من همچنان در مورد این ارسال در فضای شخصی من, برای روشن است که شور باید مورد استفاده قرار گیرد, fraintesa شمال شرقی.

این تفکر من است, افسوس, متاسفانه, به واقعیت چیز مربوط نیست. من وبلاگ نویس, دوست داشت و انتقاد, کسانی که خود را با سفارشی کردن آنچه انجام می دهند مرتکب,  کسانی که در شرکت خود قرار می کند انرژی کمی, که به معنی درون خود را حرکت, مجهز به دوربین ها و فن آوری به اشتراک گذاشتن. آنها هستند که با استفاده از همه وقت آزاد می باشد, اغلب تعطیلات خود را, مطالعه و نوشتن در ساعت غیر منتظره ترین.

برخی آنقدر خوب به تحقیق می شود و توسط کسانی که نیاز به شناخته شده باشد تماس, اغلب بدون درک. این نقطه است. اجازه دهید به شما چند قسمت که من درگیر بگویید, و ساخته شده است که من تقریبا از دست دادن به ادامه در جهانی که در آن حیله گری غالب. این در حالی است, چون من تمام نشده است.

مورد اول. چند سال پیش من به داستان های شخصی از زندگی یک قلعه معروف برگامو به تماس گرفته شد که در آن شما رستوران. پس از آنها شناخته شده است و داستان های خود علاقمند شده اند, I انتساب قبول. آنها هنوز هم نیاز بود یک زن و شوهر از جلسات به جمع آوری مواد مورد نیاز من. برای حمایت از این, من از آنها خواستم بازپرداخت برای زمان و ماشین سفرهای. بدون پاسخ, پس از آن به حالت تعلیق همکاری.

با توجه به مورد. Circa un anno fa, من در یک سه روزه تور وبلاگ نویس دوره مربوط به ارتقاء از قلمرو در ونتو درگیر شد, دقیقا به ترویزو, یک شهرستان است که من بسیار دوست دارم به ریشه های من. من 'البته با ما نوشت چرا که یک عکاس که ما را هدایت وجود دارد. این به بازپرداخت هزینه های سفر توافق شد. ماه گذشت, وعده ادامه, اما هیچ چیز. من تقریبا استعفا داده بود،, وقتی که, نسبت به اواسط ماه اوت, من دوباره وعده داده بود بازپرداخت هزینه های قبل از انقضای ماه متحمل. هنوز هیچ چیز, و یا بهتر, تقریبا مسخره. عشق من است و از بسیاری از, و از این آقایان به عنوان ما تماس بگیرید?!

دیروز, پس از فوران من, در بسیاری از خصوصی به من گفته اند به زندگی می کنند موقعیت های مشابه. حمل سخنان یک دوست: “سینتیا, اگر شما ارسال, شاید انجام این کار به نفع همه ما, بسیاری از چیزهایی که به دور بماند, در حال حاضر آن را مد روز است به آسیب وبلاگ نویسان بیشتری نسبت به خوب صحبت می کنند.“

من قول دادم که من.

وبلاگ:  FoodWineBeer 

Da tempo si discute sul divario della comunicazione fatta tra blogger e giornalisti. Un argomento ormai tritato e ritritato che tratta due figure i cui scritti hanno una carica emotiva ben diversa. Io insisto sul fatto che, comunque sia, entrambi possono aiutare comunicando ognuno a loro modo il territorio e le sue produzioni. نکته اصلی برای من قوام است, che va mantenuta evitando le onde di comodo del momento.

هیجانی که در بسیاری از وبلاگ نویسان در این مسیر سوار, من compresa, ha fatto emergere quanto la comunicazione digitale possa essere d’aiuto in questi anni difficili che stiamo vivendo. Questo non appanna in alcun modo la figura del giornalista, که, in modo professionale assolve ad altrettanto compito. Non è una gara, non potrà mai esserlo, essendo la forma comunicativa assai diversa.

Ho fatto questa premessa per introdurre un blogger, و یا بهتر, un Passion Blogger che conosco e seguo da tempo: Samuele Vergari, in arte ‘FoodWineBeer’.

Anche se l’approccio di Samuele non è il mio, nel senso che a differenza di lui io amo scrivere dopo aver vissuto di persona il territorio e i suoi protagonisti, rispetto la sua scelta dettata in questo momento da esigenze familiari.

جهان از وبلاگ نویسان همیشه آسان نیست, l’ho conosciuto tempo fa, وقتی که, seguendo le relazioni pubbliche e i contenuti di un sito di enogastronomia di cui ero socia, volevo far conoscere con una rubrica che avevo deciso di chiamare ‘Passion Blogger’, gli ‘appassionati veri’, quelli che con impegno e coerenza trasmettono la loro passione attraverso i blog (diari in rete).

Anche dopo aver lasciato quel ruolo, per una non condivisione di prese di posizione, questo mio progetto non è andato perso. در راه خودم, continuo dando visibilità a chi ritengo possa ‘far bene’ nel diffondere la conoscenza delle produzioni di qualità.

Samuele Vergari è nato da una famiglia dedita all’agricoltura. La passione per il vino ereditata dai nonni produttori di Sangiovese, gli ha permesso col tempo di apprezzarlo fino a diventare un punto di riferimento per gli amici, per i consigli sulla scelta dei vini. La svolta nel 2010, وقتی که, spinto dalla crescente passione decide di aprire un blog. Molto il lavoro per darne forma, tanti i passaggi e cambi di rotta, fino alla nascita di ‘FoodWineBeer’.  

Un blog che punta più ai prodotti, che ai produttori. Il motivo presto svelato: Samuele è un vero e proprio pantofolone, و یا بهتر, un papà di due bimbi piccoli che lo portano a rendersi indispensabile in famiglia. E’ così che scrive i suoi articoli, spesso in pigiama sul divano, tra le interruzioni dei suoi figli e i loro micro drammi. Nonostante gli impegni familiari, il piacere di scrivere di ciò che degusta a casa e nei ristoranti delle zone limitrofe, lo ha spinto a continuare. سپس, در اسرع وقت, nei giorni di riposo, سفر به ایتالیا به او اجازه داد به گسترش دانش خود را.

“سینتیا, le soddisfazioni sono tante, in particolar modo quella di poter conoscere, anche se in molti casi solo in maniera virtuale, una marea di belle persone legate al mondo del vino e della birra. برخی از, anche in questo mondo ci sono personaggi negativi, persone che promettono e poi non mantengono, approfittatori e millantatori di ogni genere…  Io sono solo un semplice appassionato che alle spalle ha poca teoria e molta pratica. Un uomo e un padre che racconta le proprie esperienze in pigiama sul divano di casa… Samuele Vergari”

Concludo con un mio pensiero. Noi blogger, tanto criticati ma nel contempo tanto ricercati, sono convinta che qualcosa di buono lo facciamo. A modo nostro tentiamo di trasmettere quella passione che ha aiutato molti di noi a superare momenti difficili della nostra vita.

Ora vi chiedo: “Sono forse meglio quelli che sfruttano questa passione…?”