"De geschiedenis van Wainer Molteni, de revolutie van een dakloze man ... "

Niet weg deze keer draaien… niet doen alsof het niet bestaat.

Het kan plotseling gebeuren, van dag tot dag. Het kan gebeuren in een gefaseerde manier, onverbiddelijk. Het feit is dat je kunt eindigen met niets, en wanneer het gebeurt, is altijd te laat ... Wainer Molteni

Ik zeg vaak dat het een moment om te vallen ... Het is mij overkomen, in vele andere. Niet voor lief nemen wat we hebben lijken ze voor hen gewoon een mooie zin, betekenis van bepaalde, maar als het gebeurt de onherstelbare, wanneer het leven brengt ons in de knie, dan is dat echt nadenken over de betekenis…

Het falen in je pad van het leven is niet gemakkelijk. Het kan gebeuren om het verlies van werkgelegenheid, een liefdesrelatie, voor een ziekte ... Een moment bent u op, en het volgende moment ben je naar beneden ... En het is precies daar, wanneer hij de drempel overschrijdt, dat je kijkt naar het leven met andere ogen. Als na die tijd vinden we de kracht om op te staan, alles verandert, want vanaf dat moment, we ons veranderd ...

Ik heb Wainer gekend paar nachten geleden tijdens een diner met goede vriend en chef-kok Simone Toninato. Hij was er voor de presentatie van zijn boek, Ik ben Geen, het verhaal van een dakloze man te hulp. Tijdens de avond, naast het vertellen van zijn leven weg heeft geproefd olijfolie van Fattoria dei Clochard aan de Redding, de eerste boerderij beheerd door twaalf daklozen in Milaan en Pistoia.

Wainer Molteni groeide op bij zijn grootouders in Limbiate Mombello, op het platteland brianzola. Jeugd na alle vreedzame, tussen de zoetheid van de oma van de baby, en, citeert de woorden van Wainer, de wijsheid van de boer grootvader Emilio, typisch voor iemand die het gewicht van de woorden en stiltes kent, en weet hoe je je leven zetten.

Zijn passie voor muziek bracht hem tot een geworden dj succesvolle jaren tachtig. Het heette in de grote clubs in Florence, Bologna, Rome, Milaan, Londen, Parijs. Het leven ging verder ... de grootouders, een na de ander gingen ze. Mantenendosi met muziek Hij studeerde af in de sociologie het nastreven van zijn andere passie, criminologie. Inzicht in de criminele geest, de duistere mechanismen van hun acties hadden hem sinds zijn jeugd gefascineerd.

Het was in die jaren van het racen en muziek studio, dat Wainer ontdekt het plezier van het eten. Op een avond, die om te spelen in Milaan wilde stoppen in Cesano Maderno. Hij was niet doorgegeven door hen ... Hij zag de Villa Borromeo in de nieuwe rol, na restauratie. Ze werd een hotel met een restaurant verbonden, Il Fauno. Het was die avond bij het diner dat hij de chef-kok Simone Toninato voldaan.

Na het passeren van een wedstrijd hadden de mogelijkheid om een ​​master's degree in de criminologie bij te wonen. Hij bracht drie jaar in het Training Center aan de forensische wetenschap FBI in Quantico in Virginia. Li bezocht dodencel in Texas Antsville, en liep de Green Mile, de gang die de cel verbindt met de uitvoering. Li si percepiva la paura e la disperazione… Finiti i tre anni gli si prospettò la possibilità di tornare in Italia con un’offerta di lavoro che accettò. Avrebbe ricoperto il ruolo di direttore del personale di una catena di supermercati. Tutto andò bene, fino al giorno in cui la società dichiarò bancarotta fraudolenta.

Improvvisamente era senza lavoro, ma era tranquillo, perché avendo un curriculum di tutto rispetto non credeva di aver problemi nella ricerca di una nuova occupazione. Non fu così. I colloqui non andavano a buon fine, dicevano che era troppo qualificato. Il tempo passava e i soldi finirono. Arrivò lo sfratto e in men che non si dica si trovò a conoscere la realtà dell’assistenzialismo. Era diventato un clochard… Seduto su un cartone osservava un mondo di gente invisibile, di persone con le quali i passanti evitavano di incrociare lo sguardo per vergogna, per pena, per indifferenza… Imparò a chiedere l’elemosina, conobbe il freddo, quello più rigido, che addormenta…  Ma trovò anche tanti amici, e tanta solidarietà…

Tante le lotte, le occupazioni, gli arresti… ben quaranta. Fino alla consegna di un piccolo appartamento e l’incarico di consulente dell’amministrazione milanese per il reintegro dei senza fissa dimora. A Milano non mancano le strutture d’accoglienza sia pur con le loro pecche, ma non è quello il problema. La questione importante è che non si parla di recupero, di reinserimento… Come dice Wainer, è fondamentale dare una possibilità a coloro che hanno voglia di riscatto per uscire dalla situazione in cui si trovano. Erano circa 6000 le persone per strada l’anno scorso, oggi sono 13.000… Ci saranno ancora morti per il freddo…

Wainer sta portando avanti tanti progetti… A Pontremoli avendo avuto un lascito, vorrebbe creare un centro di recupero per chi è affetto da dipendenze. A Zeme Lomellina, vicino a Pavia, disponendo di una vecchia cascina vorrebbe creare un centro dove i pensionati insegnano gli antichi mestieri ai senzacasa. Per non parlare della fattoria già avviata gestita da dodici clochard a Serravalle: settantamila metri di terreno in cui sono coltivate duecentocinquanta piante da frutto, cinquecento ulivi, un allevamento di galline, conigli e una coppia di asini. Quest’anno per la prima volta si è prodotto l’olio d’oliva. Li serve tutto, dal coraggio al sostegno nella formazione agricola ed enogastronomica. Qualsiasi aiuto è benvenuto, affinché questi progetti si concretizzino.

A fine cena ho chiesto a Wainer se credeva nel destino. Per quanto mi riguarda ormai la mia vita e dominata dai venti della conoscenza.  Mi ci cullo, a volte sono buoni, e a volte sono cattivi, io mi limito solo a muovere un po’ il timone mentre guardo l’orizzonte…

Non so se fosse scritto o è stato un caso, fatto sta che è successo. Dario dice che è il karma, che tutto torna. Che puoi fare, disfare, essere ricco, slechte, ma ciò che conta è che tu compia il tuo percorso. Che ci sono mille strade, mille incroci.

L’importante è non fermarsi. Il cosa, il perché, vengono dopo…

      da “Io sono nessuno” di Wainer Molteni