Le ricette delle mie vacanze a Ponza: Fusilli alla maniera di Ponza, Acciughe marinate di Agostino (in copertina), Patate al finocchietto selvatico, Criscito: lievito madre naturale, Liquore al finocchietto selvatico.

Chi è appassionato di storia come me, tendenzialmente è attratto da tutto ciò che ne consegue. Amo visitare gli antiquari, bladert u door de antiek en dragen vintage kleding. Tegen de andere, da sempre, ho un’ammirazione particolare per le auto d’epoca sportive. Questo mio trasporto è rivolto anche ai libri e ai vecchi giornali. Poco tijd fan, a Roma, ho passato ore e ore su delle edizioni della Domenica del Corriere di oltre cinquant’anni fa, leggendo vecchie barzellette e gli articoli settimanali di enogastronomia di Luigi Veronelli. Non saprei esattamente spiegare il perché, ma tutto ciò che ha una storia mi affascina da sempre. La stessa cosa vale per le tradizioni, en, nella cucina, per le ricette della memoria legate al territorio.

Nelle mie ultime vacanze, a Ponza, passeggiando lungo il viale del porto, Ik raakte een oud boek open keuken in het volle zicht op de ingang van een winkel. Incantata mi sono immersa nella lettura, sfogliando pagina dopo pagina… Il mio tempo libero, dovunque io mi trovi, ma in particolare quando viaggio, è scandito da elementi essenziali: ritmi lenti, natura e cucina del territorio. Hiervoor, onder, riporterò alcune ricette tipiche del posto che ho letto, sperimentato e assaggiato. Oltre a condividerle, ne farò memoria e soprattutto buon uso.

Fusilli alla maniera di Ponza

In olio d’oliva soffriggere 600 grammi di peperoncini verdi mondati di gambi e semi. Aggiungere 600 grammi di pomodorini ciliegino interi con un pizzico di pepe nero, salare e, a fuoco lento, portare a cottura fin quando i pomodorini si saranno sfaldati.
Condire i fusilli cotti al dente aggiungendo qualche fogliolina di basilico.

Acciughe marinate di Agostino, un pescatore di Ponza

Le acciughe o le alici (i pescatori le chiamano in un modo o nell’altro in base alla dimensione), sono ricche di calcio, ijzer, zink, eiwitten, vitamina A e omega-3. Un pesce azzurro salutare ed economico che si può preparare i molti modi e che fa bene alle nostre ossa.

Pulire delle acciughe togliendo loro la testa e le interiora. Una volta sciacquate passarle in un tegame in cui, precedentemente, è stato fatto soffriggere uno spicchio d’aglio. Unire qualche pomodorino, un cucchiaio di aceto bianco, sale e origano. Far cuocere per cinque minuti a fuoco vivo e servire.

Patate al finocchietto selvatico

Tritare due cipolle e farle imbiondire in una padella con olio. Aggiungere quattro patate tagliate a tocchetti. Cuocere per dieci minuti in poca acqua bollente salata due mazzetti di finocchietto selvatico tritato grossolanamente, e unirlo con la sua acqua alle patate fin quasi a coprirle. Stufare a fuoco medio per circa venti minuti fino a quando il liquido si sarà asciugato quasi del tutto. Aggiustare di sale e peperoncino secondo i gusti.
Stufato più a lungo, finché il tutto diventa quasi una crema, ci si può condire la pasta.

Liquore al finocchietto selvatico

Raccogliere venti capolini freschi di finocchietto selvatico, lavarli e asciugarli. dompel ze dan in alcohol in een glazen container sluiting, en laat inwerken gedurende ongeveer twintig dagen. Una volta passato questo tempo filtrare e imbottigliare.

Criscito, lievito madre naturale

Impastare 200 grammi di farina, 90 grammi di acqua, 1 cucchiaio di olio e 1 cucchiaio di miele fino a formare un panetto. Quindi togliere 100 grammi dell’impatto ed aggiungervi 100 grammi di farina e 45 grammi di acqua a temperatura ambiente. Mescolare bene e, richiuso nel contenitore, lasciare riposare altri due giorni; ripetere l’operazione e riporlo in frigo. Na 5 giorni ripetere nello stesso modo, e ancora per altre due volte, (in pratica per una durata di 15 giorni).

Quando si utilizza il lievito per fare il pane, brioche ecc., se ne prende una parte, mentre quella rimanente si integra per ugual peso con farina e acqua fino a… quando volete. Per panificare va utilizzato circa 1/3 di lievito rispetto alla farina da utilizzare, quantità che aumenta lievemente se si usano farine integrali, perché lievitano meno facilmente.

Fonte ricette: “Ponza, cucina tradizionale e nuove tendenze” di Pina Di Meglio, Silverio Mazzella e Gennaro Mazzella

Een paar nachten geleden Enrico Fiorentini, chef del Het restaurant Canneto bij het Sheraton Milan Malpensa Airport Hotel, Ik was gewoon verbaasd! Laat me uitleggen waarom ...

Als ik zie gepost op sociale netwerken foto's van gerechten zonder de minste uitleg die ik stizzisco enigszins. Ik wil om te begrijpen wat ik zie, en het is om deze reden dat de nieuwsgierigheid om te weten dat ik niet van weerhouden te vragen informatie over de creaties van invallen koken op plicht.

Ik ben ervan overtuigd dat de nieuwsgierigheid, Ben vasten, succesvol. E 'fair om te vragen zonder angst van het niet weten. Velen weten niet, maar helaas ze niet vragen. U kunt goede eetcultuur te maken, wijn, olie en azijn evenals, informatief met pillen die je een onderwater wereld van de goede dingen te ontdekken.

Goed, dit keer is Enrico Fiorentini de fotograaf die moet worden geknepen.

Ik confessarvi, omdat ik zelf bijna niet geloven, dat, na een paar keer waar ironisch genoeg Ik wees op het gebrek, te verhelpen wilde een gerecht te wijden, maar niet alleen, Hij vertelde me ook, tenzij ik hem vragen! 😉

Lees hieronder zoals hij beschreven…

"Fettuccine met saffraan bronzen getekend met venkel crème, prugne rosse en cacao "

Cynthia, de fettuccine met saffraan brons getrokken, is een beperkte productie dell’De. Agr. Wijngaard Meer, zeer kleine onderneming Marche, vrij klein, waarvan de houder is een van de eenvoudigste en meest oprechte mensen die ik ooit heb ontmoet.

De prugna rossa in deze periode is het hoogst, met de balans tussen bitter en zoet is uiterst sugosa. De cacaoboon verrijkt en geeft het karakter van scherpte en autoriteit uit hoofde van saffraan, adellijke spice gemaakt van de bloemen hart. De wilde venkel eindelijk, is de spontane gras voor excellentie in dit seizoen, geeft frisheid, aangenaam gevoel van lichtheid en netheid in de mond.

Ik heb dit gerecht gewijd, omdat ik denk dat je veel overeenkomsten met al die kwaliteiten die ik net opgesomd. Een ingetogen elegantie en een geraffineerde eenvoud ... een combinatie van kwaliteiten die lijkt misschien tegenstrijdig, terwijl ze in plaats daarvan elk de compensatie van de ander zijn.

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was Enrico. Denkt u dat, zodra ik hem ontmoette was ik een beetje irritant. Ik vroeg hem om me te vertellen een beetje’ di's, maar met een aanbeveling, om het hart te gebruiken…

Wie is Enrico Fiorentini? Ik bedoel de man, evenals de chef ...

Cynthia, Ik kan beginnen door te vertellen dat ik vond het leuk om in de keuken omdat mijn, voor het werk, ze waren vaak afwezig. Zaterdag was marktdag, je gewinkeld, en vervolgens, terug naar huis, je groenten schoongemaakt. Ik vond de handleiding en het product verwerken in voedsel, was fascinerend, en het is nog steeds. Ik herinner me een oud kookboek gevonden in een lade, “De Carnacina”. Aanvankelijk leek me bijna onbegrijpelijk, dan, ter gelegenheid van bijeenkomsten aan het eind van het schooljaar op het moment van medium, Ik gebruikte venturing in sommige marmer donut niet goed gerezen, Ik glimlach bij de gedachte nog steeds ...

Toen het tijd werd om het adres van de middelbare school kiezen was ik geneigd om te oriënteren in de richting van het hotel. Ik was niet bewust van de offers van het leven waarin ik het krijgen in. Vanaf het eerste jaar was ik betrokken van mijn chef op het moment, Marco Olivieri, kleine evenementen in extra-curriculaire. Op een afstand kan ik je zeggen zonder twijfel dat ik had geen geluk, want het was een serieuze professional die zijn werk verricht met passie. Dat is het sleutelwoord voor degenen die op weg zijn naar deze carrière, de passie en gevoel, basisvereisten voor diegenen die willen koken.

Ik verberg niet dat ik meer moeite op het werk en op school, natuurlijk als er kansen; Ik maak van deze gelegenheid om mijn familie bedanken, die heeft me altijd voortdurend ondersteund. Na mijn afstuderen ben ik begonnen met de eerste ervaringen, da Peck, van de Orti di Leonardo, door de hertog van Milaan, aan de Emerald Coast en Toscane, dan verder buitenland, met de ontmoeting van verschillende culturen en etnische keukens. Een voortdurende metamorfose van man en chef-kok die in mij was.

Met buitenlandse reizen zijn veel dingen veranderd in mijn leven, heeft de eenzaamheid vervangen, de Malinconia, de afstand. Het was toen dat ik was meer concentreren op de baan, sluiten mezelf, in mijn wereld, zeker met een verschillende impact hebben op het zijn, steeds minder sociale, minder communicatief, meer dicht, dragen en humeurig. Wanneer tornavo, na een lang verblijf in het buitenland, Ik merkte dat ik bijna gekatapulteerd in een omgeving die niet konden herkennen. Toen kwam de tijd om me te laten binnenvallen van de angst en angst ... Een opeenvolging van sterke emoties die ik gieten in de keuken, misschien, omdat de tijd, groeit emotie ...

Dat was wat ik wilde Enrico, Ik wilde naar buiten te komen en zo was de man. Het lezen van zijn woorden, naast te prikkelen, Ik begrijp een beetje meer wat het vandaag betekent om een ​​chef-kok zegt. Een keiharde business die, gezien vanaf de buitenkant, echt niet het idee van de moeilijkheden te maken. Zoals ik vaak zeg, om mensen en hun werk te begrijpen, is de enige hen wonen, direct op het "veld".

Henry houdt ook van muziek. Dit is wat hij me wilde geven, muziek doet denken aan de zee, van de nalatenschap, en lopen op blote voeten op het zand ...