Er zijn koks die de behoefte voelen om te leven in intimiteit in hun keuken te voelen. Hun missie is, en koken, geven de juiste uitdrukking van het grondgebied van de gerechten die te verwerken.

In dit verband denk ik aan de woorden van mijn goede vriend Roman Giorgio Ferrari: "De geschiedenis van het Italiaanse grondgebied pulsen bij elke stap. Waarom hebben sommige gerechten worden gedaan op een bepaalde plaats en in de andere niet? Omdat creativiteit, de verbeelding en de behoeften van de mensen van die plaats hebben de keuken gecreëerd".

Het is zo dat Roberto Franzin, een kok Treviso verhuisde naar Rome voor een paar jaar, Ik beschreef zijn werk. Ik heb hem onlangs weten op een workshop georganiseerd door de Groep Restaurateur van de Treviso Ik woonde.

Hij Treviso, Ik ... nou Treviso, het resultaat was een hoop geklets en glimlacht. Roberto heeft een droom, tornare huis, terugkeren naar zijn Treviso. Een droom die we delen… Maar nu is zijn tijd, en dan zal ik hem zeggen.

Hij begon te werken bij een herberg waar de keuken was slecht protagonist.

"Cynthia, Ik herinner me die periode met diepe emotie, want vandaag meer dan ooit ben ik ervan overtuigd dat wat ze me geleerd dan, is belangrijker dan wat ik dacht dat ik had later bleek ".

Zijn vader werkte het land voor rekening van derden, Roberto soms volgde hem in de wijngaard. De aarde leert ...

"Met hem heb ik geleerd om de geur van de aarde ruiken, maar niet alleen, Ik heb geleerd dat planten moeten liefhebben, niet domineren ... niets mag worden gedwongen ".

Zijn moeder kort ontmoet Sicilië en de warmte en de geuren van een unieke.

"Ze gaf me een liefde voor koken en het respect van die producten die vakkundig verbouwd in zijn tuin. Ik ben weg, zodat de smaak van de eenvoudige dingen genomen… Ik dit interpreteren in de herinneringen ".

Zijn carrière als chef-kok begon in 1985 in het Restaurant De Estrosi, a Oderzo, in de provincie Treviso.

"De jaren gaan voorbij, en een decennium later besef ik dat om mijn passie te volgen en krijg ik ontdoen van bureaucratie en boekhoudkundige. Vandaar de keuze om te werken als kok in dienst, occupandomi alleen het menu en keuken beheer… bereikte mijn volwassenheid Ik kon mezelf eindelijk wijden aan mijn passie: Ik bied aan de leiding van het Hof Family Restaurant Zanon in het Relais nemen & Chateau Villa Abbazia Follina, adellijke paleis van de zeventiende eeuw. "

De 14 Augustus 2009 Enzo Vizzari, Directeur van Espresso, een conferentie in Treviso op de keuken terwijl het maken van twee grote leraren van het Europese landschap organiseert: Saints Santimaria, Spaanse chef-kok van het restaurant kan Fabes, e lo chef-kok Jean-François Traps, cuoco francese di Les Ambassadeurs Hôtel de Crillon di Parigi. Bij die gelegenheid, Roberto nota's proberen te achterhalen van de twee polen van de conjunctie van twee grote keuken die de eer van meewerkende heeft.

"Hokey geweldige techniek, Santimaria grondgebied zuivere. Ik ben benieuwd, Ik heb geleerd om te observeren, Ik wil niet gewoon kijken: zijn twee verschillende dingen. Ik denk dat het belangrijk is om onderzoek, maar ik hou niet van dingen extreme. Soms geef ik mezelf enkele vlucht, maar waren nog steeds gehecht aan mijn territorium. Ik probeer om opnieuw te evalueren van de grondstof, omdat ik het het uitgangspunt voor goed eten ".

En het is met de Heiligen Santimaria, dat, na een lange babbel en een stukje brood gedoopt met een tomaat en gekruid met extra vergine olijfolie, opent de weg. De gerechten van Roberto beginnen te verlichten.

"Ik besloot zich te richten op het zoeken naar mijn roots, vind de uitdrukking om te horen wie ik was en waar ik vandaan kwam. Vandaag is mijn keuken is zo…. Grondgebied ".

Het pad van Roberto bleef Rome, alle 'Osteria Le Coq. Het lot brengt ons soms weg van ons land, door herinneringen, haar parfums. De oproep van de wortels, is echter te sterk ...

"Toen ik terug naar Treviso emotie is altijd hetzelfde. Ik denk dat in ieder van ons woont deze obligatie van leven, het terugroepen van de wortels, bijna een navelstreng ... Het geheugen van de lunch op zondag, dell'profumo gekookt, Mierikswortel mijn vader bekrast en onder azijn bewaard, Brood festival, de geur van brandend hout in de open haard ... In mijn keuken en de gerechten die meestal voor te bereiden, die momenten worden opgeroepen ".

Vandaag Roberto, in het restaurant Le Coq, bereiden een menu met de naam Kruimels met betrekking tot zijn wezen. Een reeks van cursussen die vertelt, die uit van de keuken naar de tabellen, om de klanten te betrekken alsof ze zaten in de keuken van zijn huis.

“Geen tekort aan contaminatie, zoals Carbonara D'Oca met Bigoli, de ganzen dat de Romeinen brachten in Mondragon, kleine heuvel van Treviso. Li verheven tot de macht van de Joodse bevolking van Giudecca, worden geboren dus mijn gerechten. We moeten niet vergeten geschiedenis ... als we een stap terug, Laten we terug gaan naar wat ik geloof is de toekomst. Als voor steur in porchetta, aan de Romeinen die ooit ook de Tiber werd bevolkt door deze prehistorische vis herinneren. Dit genre is nooit uitgegroeid tot de noodzaak van het grondgebied, maar geeft de voorkeur aan af te stappen. Vandaag in Sile en Piave bestaan ​​nog steeds in specimens die worden beschermd. Het spel en ze, woont in die steen hete verzameld in Piave die een plak van de vis die ooit zwierven het grootste deel van de Adriatische Zee en zijn rivieren, sintels onderstaand formulier een lichte rook, vergezeld van een ijsje soused water radijs en ui Bassano met hints van rook. De karper was de gewoonte van de keuken van een moment als de reuk, voor langere opslag wordt gekookt voedsel… maar hier maken aan haar geschiedenis te bewaren”.

Vergeet niet waar je vandaan komt, anders kun je niet vertellen wie je bent, dit zijn de woorden die me Saints Santimaria vertelde… Roberto Franzin

In een tijd lang verleden, Ik geprogrammeerd mijn reizen organiseren alle retail. Predisponevo fasen, bezoek, stops, van plan alles tot in de perfectie. Het is niet dat ik het niet weer kan doen, ziend, mijn natuurlijke neiging organisatie kon ik niet maken gewoon doen zonder! In realtà, het ding dat echt is veranderd, is het gemak waarmee ik leef reis, laten we zeggen dat ik laat me gaan ... ik een praatje met het lot, sorrido, grap, het combineren van de kennis die de sensatie van verwachting en ontdekking.

Ik maakte deze inleiding om u te helpen de toestand van de geest die mij tijdens mijn laatste reis naar Rome vergezeld begrijpen. Er wachtte ik voor een vriend, Giulia Nekorkina, waarmee werd besloten om een ​​vakantie herbeleven langs de route "Rome Salerno Napels". Geeft gevolg, een blonde en een roodharige Lombard-Venetiaanse Roman in Moscow, dat in zes dagen ze deelden gelukkige momenten en droevige momenten, herinneringen, gedachten, landschappen, emoties en twee hoeden ...! 😉

Goed, Ik verklaar: “Ik hou van hoeden”, ze soms koop ik en soms ik ze doen. Ik draag ze ondanks de looks verbijsterde mensen zijn niet gewend aan de meer vrouwelijke stijl van de tijd toen het nog ruimer gebruik. Enige tijd geleden had ik een om me beloofd en verpakt door Giulia…  wat betere gelegenheid om zijn woord te houden als deze. Ik heb onlangs ontmoette haar. Ze had me geslagen een paar zinnen schreef hij op een populaire sociale netwerken. Zijn woorden voelde de pijn, maar tegelijkertijd, de sterkte en de wens om te beginnen… dezelfde die herken ik in mezelf.

Na onze ontmoeting in Milaan, na te praten voor een lange tijd te luisteren naar elkaar in wat elk voelde om te vertellen van zijn leven, voor een periode die we hebben geschreven. Op zekere dag, na mijn verlangen naar Napels en de kust van Amalfi te hebben uitgedrukt, Ze besloot dat ze beantwoord: "Cynthia, we samen kunnen gaan!"Het is nog maar net een moment om te beslissen…

Ik verliet de trein op een zaterdag middag meteen door het combineren van een van mijn! Virtueel, gewoon in te stappen, besefte ik dat hij de tas met hoeden was vergeten nadat het is geplaatst op de grond om een ​​foto te maken! Nooo, mi son deze! Worden opgevat als een veerzitting door het stellen van een persoon om koffer custodirmi, jammer dat de trein hen zou verlaten drie minuten… Ik moest snel handelen! Ik rende naar het herstel van vlokken, hakken, en fuchsia linten in haar haar fladderende. Ik rende van de ene kant, op zoek naar de zak, en een begeleider liep vanaf de andere kant op zoek naar een 'vergeetachtige'. Gelukkig ineens staken we, en tot mijn grote geluk ... hoeden hersteld! 😉

Drie uur later was ik in Rome. Bejubeld Julia dat ik zat te komen vanaf het station, Ik was klaar om ons avontuur te beginnen was. 🙂 Tra le tante cose programmate, was gepland in de avond van mijn aankomst, diner met… "Die bij Ideal Bar", een groep beste vrienden nu bekend jaar geleden, door de reacties in de woonkamer van de virtuele balk van mijn lieve Giorgio Ferrari.

De volgende dag bezochten we met Julia Marina del Faro Fiumicino, een prachtige plek, geschikt voor meditatie, in de buurt van Rome, maar weg van de drukte, een plaats met vissers te praten en te genieten van de zee. Langs de weg, mentre tornavamo, Julia Fiumicino beschreef me door me te vertellen van zijn huizen en zijn geschiedenis. Ad un tratto l’ho vista fermarsi ad osservare una vecchia abitazione dall’interessante struttura. Quella casa da tempo la incuriosiva, en de verleiding om haar te bezoeken wanneer hij gepasseerd was zo. Goed, was het tijd om te herstellen. Kijkend naar haar dat ik zei: “Maar waarom, indien mogelijk, moeten we niet onze wensen te vervullen?!”  Dan, onder de regen, We klommen en… curiosato!

 Het was tijd om te gaan ... Eerste fase, Vietri sul Mare, stad in de provincie Salerno verklaard dall'UNESCU 1997 World Heritage Site. Iedereen die mij kent weet dat ik hou van praat met mensen…  de beste manier om te leren over de gebieden die u bezoekt. Het is zo dat we mevrouw ontmoet Irene Avallone, dat, na gefeliciteerd voor hoeden, vertelde ons over de geschiedenis van het ambacht van de keramische fabriek Avallone. Een geschiedenis van de ambachten die nog steeds voor vier generaties…

Vietri sul Mare

Ze waren aangekomen tijdens de lunch. Julia herinnerde jaar eerder in een typisch restaurant van te zijn gestopt Cetara met een zonnig terras met uitzicht op de zee. We vonden. Voor degenen die het geluk om deze plaats te ervaren heeft geen woorden nodig, hier dient alleen de stilte, terwijl, genieten van het eten je kijkt naar de horizon ...

Ravioli van zee-egels gestoofde zeebaars en mosselen – Restaurant Falalella – Cetara

Cetara

Tevreden, we vervolgden onze tocht richting Maiori. Zodra ze krijgen mijn ogen gericht op de teelt terrassen met uitzicht op zee. Een schilderachtig uitzicht dat deed me denken aan het moeizame werk van de boeren in het gebied.

Maiori

Een reis als je in zijn geheel leefde, vereist de kennis van de mensen, haar gebieden en de typische. Een Mineur per l’appunto, zoals wij zeggen geofferd, wanneer, via het bekende banketbakkerij in het gebied ‘Sal de Riso', we konden niet anders dan stoppen voor een voorproefje… 😉

Het was de tijd van Amalfi, oude badplaats dat, met zijn opvattingen en zijn visie leidt af van alle slechte gedachten. Hier liepen we langs de lange straten vol met stemmen, kleuren, en typicaliteit.

Amalfi

Onze reis voortgezet richting Positano, een stad met een bekende naam in die ik nooit was geweest. Voordat je aankomt, langs de weg, zijn we gestopt bij een punt dat liet zijn blik op de lichten van Positano waarop viel de nacht.

Een blik in stilte te leven ... 'magic, poëzie, dromen’ waren de enige woorden die ik dacht.

Positano

Giunta nacht mijn ogen waren wendde zich tot de zee Sorrento… Homerus in de Odyssee beschreef het als het land van de sirenes, dat, met hun lied probeerde tevergeefs om Odysseus te overtuigen om te landen.

Die, in 1544 werd geboren de dichter Torquato Tasso, auteur van de Gerusalemme Liberata. Hij is gewijd aan het belangrijkste plein van de stad.

Sorrento

Onze vakantie samen is blijven Pozzuoli, een badplaats opgericht door een groep verbannen Griekse eiland Samos. Voor een lange tijd had ik een exit avond georganiseerd met een vissersboot boot. Ik wilde vissers volgen, gewoon voor een keer, beter inzicht in de werkzaamheden. Jammer dat de noordenwind voor twee opeenvolgende nachten maakte mijn plannen in rook opgaan. Dit is het schip waarop we moesten klimmen.

Pozzuoli

Te troosten, samen met Julia en Antonio Chiocca, visser en onze gids in Pozzuoli, We liepen rond de stad een bezoek aan de Temple of Serapis, de oude Romeinse markt ook wel markt Puteoli, de oorspronkelijke naam van Pozzuoli. Het wordt beschouwd als een tempel, omdat tijdens de opgravingen, in 1750, bleek het standbeeld van de Egyptische god Serapis.

Temple of Serapis

Na Pozzuoli we verder naar het midden van Napels. Langs de weg, het prachtige uitzicht op de Vesuvius, de latente vulkaan die het laatst uitgebarsten maart 1944, ci ha piacevolmente accompagnato.

We hebben eindelijk gevonden en ontmoet vrienden, zoals ze zeggen, eindigt hier niet…

Vesuvius

“Beschavingen werden meer ingegeven door mensen die de grootste zorg in de kunst en voedsel wetenschap gehad ... "van" The Italian Kitchen "N. 1 – YEAR – 15 December 1929

Hoe is mijn beste vriend Giorgio Ferrari: "Italianen zijn de som van de ervaringen die in de Geschiedenis. Als je verliest je terug naar zijn de gewone mensen verward stem heeft niet. De keuken slecht wordt die rijkdom, wijnboeren die wordt DOC."

Een citaat dat ik het volledig eens, zijn dol op de geschiedenis ervan overtuigd dat, om verder te gaan een stap terug te doen. Herstel spreken van tradities, de arm, maar rijk aan geschiedenis, Ik praat over de eenvoud ...

Het is een moeilijke tijd voor veel, de versnellingen van onze economie zijn een algemene vertraging ondergaan. We moeten ons verenigen, maar bovenal moeten we ons verenigen. We hebben mensen nodig om te geloven, mensen met een echte passie voor het grondgebied, om zijn geschiedenis en zijn volk. Utopia, geen, enige ware liefde voor mijn land.

Als iedereen deed een stap vooruit, op zijn eigen manier, hoe kan, Ik weet zeker dat we zouden eindigen om te voldoen aan. Ik ben een romantische in de breedste zin, en start mijn geroep, mijn #TamTamxlaTerra, voor degenen die geloven zoals ik, dat de toekomst we onder de voeten ...

Vergeef me mijn uitbarsting, maar ik kan niet anders doen. Telkens als ik de kans, a modo mio, vrolijk, met mijn opzichtige hoeden, met mijn glimlach, met mijn stroom van woorden, Ik belijden mijn geloof voor het land.

Het werd gepresenteerd met een kans om Sociale Gusto, Indien gecoördineerd door de zachte Silvia Giovannini, gehouden in de prachtige Varese Estensi Gardens.

Met de kwaliteit Italiaanse keuken dichter bij de mensen, maar niet alleen. De ruimte gereserveerd voor culturele aanbod heeft ingeschakeld journalisten en bloggers, het blootstellen van hun ervaringen en hun gedachten!, in de evolutie van de communicatie op het gebied van eten en wijn.

Ik had het genoegen om aan de tafel met:

• Anna Prandoni, Directeur van The Italian Kitchen, de grootste koken tijdschrift in Italië geboren in 1929

• Laura Pantaleo Lucchetti, food bloggers zoals ik, die werkt met de groene kool, Wekelijkse online Eten&wijn

• Rosy Battle, ervaren journalist van sociale media en "non-food blogger"

• Santa Rush Co Internationale Riviera, huisvrouw 2.0

• Eugenio Peralta, foodblogger maker van de blog De man is een Locust

• Jenny Maggioni, blogger

Eenvoudige mensen die ik kreeg om te genieten, gedreven door een passie voor eten en voor het herstel van de tradities, maar met een goed in de gaten om het netwerk en de grote mogelijkheden voor de promotie van het gebied en haar producties.

In mijn toespraak vertelde ik hoe, bijna drie jaar geleden, Ik begon mijn avontuur dat ik nu letterlijk overweldigend, maar dat ik echt leuk. Ik niet veranderen op een mysterie dat mijn leven plots is geweest. Na een aanvankelijke verwarring hief ik herinvesteren in de passies van alle tijden, land, l’agricoltura, wijn, en de geschiedenis van het volk.  Als jong meisje Ik ben opgegroeid in de wijngaarden op het platteland van Treviso ... de aarde laat zijn sporen, op tijd, en zielen.

Ze creëerde een groep op Facebook, Le Vigne-ondersteuning. Ik deelde links met betrekking tot tradities, dialecten, eten, en wijn. Iemand merkte dit luidruchtige vrouw. Op een dag Ik stelde voor dat ik een interview met een wijnmaker van Aosta lezen. Ik werd erg emotioneel zo veel dat ik ging er om u te ontmoeten. Toen ik hoorde dat hij niet de middelen had om het label op de achterkant van zijn fles wijn, ho voluto raccontare la storia di quella vigna.

Dopo averla stampata gliela portai, perché volevo che la donasse insieme alla vendita del suo vino. Qualcuno l’ha letta, e mi ha chiesto di scrivere. La mia storia ora continua qui sul blog e su Cavolo Verde, anche se ho un sogno, quello di vivere in campagna e lavorare nell’agricoltura. Tra me e me dico spesso: “Cynthia, piedi per terra, e ricordati perché hai iniziato.” Sto imparando e continuerò a farlo, perché in fondo non si finisce mai…

Tra le mie tanti passioni c’è anche quella della comunicazione digitale. Twitto, fotograaf, lancio sui social… una vera peste! 😉 Metto in rete tutto quello in cui credo e che mi piace, per condividere i miei momenti di felicità, overtuigd van het belang van communicatie en het eten en de wijn van de regio via het web.

Maar één ding ben ik vast van overtuigd,  Het bedrijf dat we de gelegenheid hebben om te gebruiken moeten zich verenigen, en niet direct kennis te vervangen, nodige ervaring om de realiteit te weten, en hun producten. Stop niet bij de ramen ...

Giorgio Ferrari, Hoogleraar Eigentijdse Geschiedenis, autore e conduttore di programmi culturali per la Rai. Un onore averlo come amico, un piacere farvelo conoscere.

• Chi è Giorgio Ferrari?  

Het’ la somma dei suoi ricordi più il patrimonio genetico ereditato. Zonder herinneringen, zijn we niets. Zo is het ook met de mensen. De Italianen zijn de som van de ervaringen in de geschiedenis. Als je verliest, terug te verwarren dat het gewone volk geen stem. Zo is het met wijn en eten en wijn. De keuken slecht wordt die rijkdom, wijnboeren die wordt DOC. Dit is te History. Onze roots gaf geboorte aan het Italiaanse volk, met zijn tradities, met zijn creativiteit, met zijn uitmuntendheid in de wereld bekend… E il territorio italiano pulsa di Storia ad ogni passo. “Perché certi piatti si fanno così in un determinato posto e non in un altro? Omdat creativiteit, la fantasia e le esigenze della gente di quel posto hanno creato quella cucina”.

• George, com’è nata la tua passione per la storia?

Fin da bambino. Alle elementari la parte storica del sussidiario la leggevo tutta di un fiato. Naturalmente allora mi affascinavano le battaglie e i grandi eroi. Poi col passare degli anni ho capito che la Storia siamo noi. Ognuno ha il suo ruolo piccolo o grande.

• Che personaggio storico avresti voluto incontrare, e perché?

Ne vorrei incontrare molti. Forse quello che mi intriga di più è Voltaire. Non ha combattuto battaglie, non è stato uno statista, ma con i suoi saggi, soprattutto col Trattato sulla tolleranza, ha cambiato il Mondo, ha innescato un moto per cui oggi godiamo di libertà (anche se spesso non la sappiamo usare) e uguaglianza dei diritti.

• Het’ ormai diffusa la tendenza nel recuperare vecchie tradizioni del passato sia in vigna che in cantina. Credi che sia solo una moda, o che ci sia una vera voglia di ritorno alla vita dei bei tempi?

Credo che sia una tendenza inarrestabile. E dovrebbe far scuola. Senza le nostre tradizioni siamo automi in balia di ogni imbonitore.

• Per chi ti conosce bene è nota la tua passione per la vodka. Questo amore è dettato solo da una questione di gusto, o da altri fattori?

La vodka è un po’ come un panino, si consuma in fretta, entra subito in circolo e tra amici crea un immediato circuito di allegria. Per la verità il liquore che amo di più è il whiskey torbato. Ideale nelle lunghe serate invernali, magari mentre leggo un bel libro.

• Credi che sia possibile per i giovani un futuro da investire nella terra?

Il futuro è nella terra. Ho conosciuto molti giovani professionisti che a vario titolo ci lavorano e l’amano. Se avessi un figlio lo indirizzerei li. Oggi il “mondo contadino” non è più quello che Marx definiva nella formula: “Idiotismo della vita rurale”. Het’ un campo in cui ci vuole grande professionalità, oltre che passione.

• Giorgio ormai hai un appuntamento serale fisso sulla tua bacheca facebook. Quasi un servizio sociale per coloro che in alcuni momenti di solitudine della propria vita, sanno di poter trovare sempre un amico disponibile con cui discorrere dei temi più svariati. Com’è nato tutto questo?

Nacque per puro caso. Una sera scrissi che mi stavo versando una vodka e un gruppo di amici commentarono: “A noi non la offri?” La sera dopo scrissi non mi ricordo più cosa e gli stessi amici commentarono: “Ehi, questa sera non si beve?” Così è nato il mio bar virtuale. Ogni sera è aperto, cambiano gli avventori, a volte è affollatissimo, a volte è quasi deserto, ma la porta è sempre aperta per gli amici.