1

Een praatje met ... een moeder Bionics!

U zult zeggen, mamma bionica, ma in che senso ?! Nel senso che Laura Pantaleo Lucchetti è una mamma specialissima con ben sei figli! Maar niet alleen, oltre che mamma lei è una cara amica e collega, visto che entrambe collaboriamo con il Boerenkool, rivista enogastronomica on-line.

Alcuni già la conoscono, tanti altri ancora no. Ho deciso di presentarvela: eccola, da “Una mamma e sette laghi", il suo blog personale.

  • Ciao Laura, ricordo la prima volta che ti ho conosciuta… Inizialmente attraverso la lettura dei tuoi scritti, dan, persoon, a Olio Officina Food Festival 2013. Una donna semplice, dolce e grintosa. D’altronde non potrebbe essere diversamente con una famiglia così numerosa, una vera e propria “impresa familiare.” 😉 Io sono figlia unica con un figlio unico, ma ho un profondo senso della famiglia. Sono stata sposata per molti anni con un uomo con sette fratelli, quindi una vaga idea me la sono fatta. Sommige, gestirla è tutt’altra cosa.

        Laura, cosa significa oggi avere sei figli? Sospira prima di rispondere…

Mia cara, innanzitutto ti ringrazio per queste bellissime parole e per avermi dedicato questa pagina. Ho preso un bel respiro e mi sono pure seduta (inaudito!). Allora, andiamo per gradi. Essere genitori di prole numerosa non è mai stato facile, penso. Solo che ci sono un po’ di distinguo da fare.

Una volta tutte le madri di famiglia non particolarmente agiate, sia che avessero un figlio solo sia che ne avessero dieci, lavoravano o dentro o fuori casa. Chi faceva la magliaia, chi andava all’opificio, chi nei campi… è storia, e se uno si documenta bene (prendi ad esempio Carlo Maria Cipolla, il mio personale vate della storia economica) se ne fa una ragione. E’ che oggi il modello prevalente di famiglia è quello atomico, perché si vive lontano da quelle di origine. Un tempo, in plaats daarvan, nonni e genitori vivevano nella stessa cascina, nella stessa contrada, nello stesso paese, e c’era sempre una zia o una matriarca ad occuparsi dei bambini e del desco mentre i giovani – donne e uomini – andavano a lavorare. La casalinga, anche linguisticamente (prendi un qualsiasi dizionario etimologico e te ne accorgi), nasce con il primo Novecento, con gli spostamenti dai luoghi natii, ed ha un successo strepitoso con la ricostruzione e con, consentimelo, gli agi che questa ha portato. Il modello atomico si rinforza negli anni con i problemi annessi: le nuove famiglie hanno una disperata necessità di creare ex novo un sostegno organizzativo che precedentemente faceva parte integrante della società e non era mai stato messo in discussione. Le donne, dus, smettono di lavorare dovendo occuparsi tutto il giorno di prole e casa. E cominciano a diventare schiave delle pulizie domestiche, delle mode mediatiche e dei figli…

Facciamo un salto generazionale. Oggi a livello organizzativo come siamo messe? La verità è che facciamo pochi figli, e questo non dipende solo ed esclusivamente da motivi economici. Dipende da fattori organizzativi che spesso e volentieri esulano dalle possibilità della sola donna: o è la coppia ad organizzarsi o la vedo dura, e comunque senza aiuti esterni è particolarmente complicato far quadrare tutto. Opnieuw, non è solo questione di soldi. Het, se me lo consenti, il cliché casa perfetta gioca a sfavore del numero di figli. La donna si fa un punto d’onore ad avere tutto in ordine farmaceutico. Mi spiace ma io non ci sto. Non si può pretendere che una casa funzionale alle esigenze di una famiglia con bambini sia perfetta. Ecco perché mi sono creata questa “finzione” del bionico: bisogna, in una famiglia moderna, avere tante periferiche a portata di mano per le varie necessità familiari. Se la casa non è lustra alla perfezione, se i bambini hanno qualche macchiolina sulla maglietta, se i jeans li stiriamo addosso, a chi interessa veramente? Solo alla suocera o all’amica snob. Chi ti vuole veramente bene passa sopra anche alle ragnatele.

Per concludere, vandaag, misschien, è più difficile portare avanti una famiglia numerosa perché le pretese dall’esterno sono troppe, esagerate. La vita frenetica e mondana, le mode mediatiche ti impongono dei ritmi sconvolgenti. Puoi benissimo farcela con tanti figli, anche a lavorare fuori casa (o dentro, come faccio io che scrivo per mestiere), ma a patto di sopportare su di te l’opinione altrui, spesso invadente, quasi sempre contraria. A partire dai familiari. Pensa che noi non andiamo in vacanza da sette anni, stiamo benissimo così immersi nel nostro verde e andando al lago quando ci è possibile… e ci viene rimproverato come se facessimo mancare ai nostri figli un bene primario. E’ tutta una questione di prospettive.

  • Ora chiudo gli occhi e immagino di vedervi tutti insieme seduti a tavola a pranzare. Ho una visione allegra, e non posso che sorridere… Non vedo però che cosa hai preparato. Me lo descrivi? 

Per pranzo – papà è tornato dalla notte e la tavola era al completo! – c’erano delle polpette di pane e ricotta ricavate dagli avanzi di cucina. Costruisco spesso pranzi e cene dagli avanzi, almeno due-tre volte la settimana. E’ divertente, gezond, economico. Coinvolgo anche la fantasia dei bambini, sia nella preparazione sia durante il pasto. La mia filosofia culinaria può essere tranquillamente definita un elogio della polpetta e del polpettone! Le polpette fanno allegria, sono piccole, tonde, praticamente perfette. Agli occhi dei bambini sono il non plus ultra; ma anche a quelli dei grandi. Cosa ci vuole a fare una polpetta? Praticamente niente, quasi. Pensa che io ne preparo una trentina ad infornata ed è raro che se ne avanzino…

  • Ci siamo già trovate due volte insieme per esporre pubblicamente il nostro pensiero sulla comunicazione e sulla promozione enogastronomica in rete. Personalmente non sono molto abituata, cerco di essere me stessa dicendo semplicemente quello che penso e quello in cui credo. Tu invece, anche se fai la timida, mi stupisci sempre piacevolmente per la sicurezza nell’esporre i tuoi pensieri. Sicuramente la tua esperienza di speaker radiofonica ha molto contribuito. Mi racconti qualche ricordo di quel periodo? 

Zeker. Da una puntata ”zero”, che condussi nel maggio 2008 senza prevedere onestamente il seguito, mi “scritturarono” per altri tre anni di conduzione. Facevo un programma di cucina e successivamente anche di libri per bambini – la mia vera passione! – assieme alla collega Ilariamaria. La trasmissione andava in onda su Radio Padania e continua tuttora, ma io ho lasciato per motivi vari – principalmente per la gravidanza e la nascita di Giovanni – nel luglio 2011. Conducevo la mia parte al telefono, come una sorta di moderna Lisa Biondi. Mi emozionava sempre il riscontro con l’ascoltatore e le telefonate erano aperte e ovviamente non potevo prevedere cosa mi avrebbero chiesto. Mi divertivo moltissimo ma mi preparavo anche molto bene il canovaccio sui cui giostrare la puntata. Un’esperienza che mi aiutata sicuramente ad interagire con il pubblico, ma io sono naturalmente portata alla socialità… con tutti i figli che ho, praticamente conosco tutte le mamme del quartiere!

  • Goed, che ore si son fatte? Quasi quasi facciamo merenda, ma… una merenda letteraria, 😉 magari nel parco, e con tanti bambini! Dai che scherzo, ma neanche tanto, visto che io la merenda la faccio ancora!  Qualche giorno fa mi è piaciuto molto ascoltarti mentre mi parlavi delle tue belle merende educative, durante le quali, oltre a leggere favole e racconti, prepari ai bambini spuntini con ingredienti semplici e genuini. Se dipendesse da me, inserirei educazione alimentare come materia scolastica obbligatoria…

Sarebbe bellissimo! Allora, la cosa è nata in maniera molto spontanea. Mio marito da un bel po’ di tempo è di guardia tutti i santi venerdì o quasi, per tutto il giorno. Dan, soprattutto adesso che ci sono le belle giornate (come no: in questo momento sta grandinando!), mi ritrovo a dover organizzare le uscite di comitiva (!) alleen. Mia madre abita abbastanza vicina ma cura mio nipote, e mia suocera vive a venti km di distanza. Quindi mi devo organizzare proprio con le mie uniche risorse. Sei bambini al parco ti scappano da tutte le parti: così un venerdì che ero un po’ stanca mi sono portata un libro, la torta al cioccolato appena sfornata, acqua naturale e bicchieri di plastica, mi sono seduta sotto un albero al fresco con la mamma della compagna di banco di Carolina e ho iniziato a leggere un racconto di Gianni Rodari, che era delle mie parti. In breve sono accorsi un po’ di bambini incuriositi, e dietro l’offerta di un pezzo di torta si sono seduti e hanno ascoltato il racconto. Era un pezzo che mi stava particolarmente a cuore, l'”Apollonia della marmellata” door “Favole al Telefono”.

Parla di una signora della Valcuvia (sopra Varese) che sa fare la marmellata con tutto, persino i ricci delle castagne e i sassi. Da quel giorno ho deciso che avrei continuato con queste merende letterarie, portando con me un pezzettino di letteratura locale per ragazzi. Domani offrirò la terza di queste merende. Lo scopo è duplice: fermo restando il tenere a bada per una mezzoretta i bambini, il che fa rinfrancare un po’ le mamme, e offre lo spunto di socializzare; succede che i bambini sentono pagine letterarie un po’ fuori dagli schemi – come ad esempio “Le avventure di Pierino” di Piero Chiara – e poi, langzaam, come nel nostro caso, si attira l’attenzione mediatica. Perché quel parco dove faccio le merende, il parco Molina di Varese, è proprio maltenuto, dimenticato dall’amministrazione locale.

I giochi sono malconci. Ragazzi grandi invadono con pallonate la piazza ai bambini piccoli nonostante il divieto di giocare a pallone. Uno strapiombo senza protezione (l’anno scorso stava per caderci il figlio di una mia amica) delimita la corsia dedicata alle biciclette e agli skateboard. Siccome il mio quartiere è piuttosto umile e decentrato, viene dimenticato da tutti. Eppure quel parco è l’unico polmone verde che tanti bambini si possono permettere per tutta la stagione bella. Tante volte abbiamo chiesto interventi mirati al Comune, ma c’è stato un unico restauro un paio d’anni fa e non è risultato conforme alle aspettative. Quindi queste merende letterarie vogliono attirare l’attenzione su un problema sociale e strutturale che è urgente da ridefinire.  




"# SocialGusto : de ontwikkeling van communicatie, en ... de mijne "

“Beschavingen werden meer ingegeven door mensen die de grootste zorg in de kunst en voedsel wetenschap gehad ... "van" The Italian Kitchen "N. 1 – YEAR – 15 December 1929

Hoe is mijn beste vriend Giorgio Ferrari: "Italianen zijn de som van de ervaringen die in de Geschiedenis. Als je verliest je terug naar zijn de gewone mensen verward stem heeft niet. De keuken slecht wordt die rijkdom, wijnboeren die wordt DOC."

Een citaat dat ik het volledig eens, zijn dol op de geschiedenis ervan overtuigd dat, om verder te gaan een stap terug te doen. Herstel spreken van tradities, de arm, maar rijk aan geschiedenis, Ik praat over de eenvoud ...

Het is een moeilijke tijd voor veel, de versnellingen van onze economie zijn een algemene vertraging ondergaan. We moeten ons verenigen, maar bovenal moeten we ons verenigen. We hebben mensen nodig om te geloven, mensen met een echte passie voor het grondgebied, om zijn geschiedenis en zijn volk. Utopia, geen, enige ware liefde voor mijn land.

Als iedereen deed een stap vooruit, op zijn eigen manier, hoe kan, Ik weet zeker dat we zouden eindigen om te voldoen aan. Ik ben een romantische in de breedste zin, en start mijn geroep, mijn #TamTamxlaTerra, voor degenen die geloven zoals ik, dat de toekomst we onder de voeten ...

Vergeef me mijn uitbarsting, maar ik kan niet anders doen. Telkens als ik de kans, a modo mio, vrolijk, met mijn opzichtige hoeden, met mijn glimlach, met mijn stroom van woorden, Ik belijden mijn geloof voor het land.

Het werd gepresenteerd met een kans om Sociale Gusto, Indien gecoördineerd door de zachte Silvia Giovannini, gehouden in de prachtige Varese Estensi Gardens.

Met de kwaliteit Italiaanse keuken dichter bij de mensen, maar niet alleen. De ruimte gereserveerd voor culturele aanbod heeft ingeschakeld journalisten en bloggers, het blootstellen van hun ervaringen en hun gedachten!, in de evolutie van de communicatie op het gebied van eten en wijn.

Ik had het genoegen om aan de tafel met:

  • Anna Prandoni, Directeur van The Italian Kitchen, de grootste koken tijdschrift in Italië geboren in 1929
  • Laura Pantaleo Lucchetti, food bloggers zoals ik, die werkt met de groene kool, Wekelijkse online Eten&wijn
  • Rosy Battle, ervaren journalist van sociale media en "non-food blogger"
  • Santa Rush Co Internationale Riviera, huisvrouw 2.0
  • Eugenio Peralta, foodblogger maker van de blog De man is een Locust
  • Jenny Maggioni, blogger

Eenvoudige mensen die ik kreeg om te genieten, gedreven door een passie voor eten en voor het herstel van de tradities, maar met een goed in de gaten om het netwerk en de grote mogelijkheden voor de promotie van het gebied en haar producties.

In mijn toespraak vertelde ik hoe, bijna drie jaar geleden, Ik begon mijn avontuur dat ik nu letterlijk overweldigend, maar dat ik echt leuk. Ik niet veranderen op een mysterie dat mijn leven plots is geweest. Na een aanvankelijke verwarring hief ik herinvesteren in de passies van alle tijden, land, l’agricoltura, wijn, en de geschiedenis van het volk.  Als jong meisje Ik ben opgegroeid in de wijngaarden op het platteland van Treviso ... de aarde laat zijn sporen, op tijd, en zielen.

Ze creëerde een groep op Facebook, Le Vigne-ondersteuning. Ik deelde links met betrekking tot tradities, dialecten, eten, en wijn. Iemand merkte dit luidruchtige vrouw. Op een dag Ik stelde voor dat ik een interview met een wijnmaker van Aosta lezen. Ik werd erg emotioneel zo veel dat ik ging er om u te ontmoeten. Toen ik hoorde dat hij niet de middelen had om het label op de achterkant van zijn fles wijn, ho voluto raccontare la storia di quella vigna.

Dopo averla stampata gliela portai, perché volevo che la donasse insieme alla vendita del suo vino. Qualcuno l’ha letta, e mi ha chiesto di scrivere. La mia storia ora continua qui sul blog e su Cavolo Verde, anche se ho un sogno, quello di vivere in campagna e lavorare nell’agricoltura. Tra me e me dico spesso: “Cynthia, piedi per terra, e ricordati perché hai iniziato.Sto imparando e continuerò a farlo, perché in fondo non si finisce mai…

Tra le mie tanti passioni c’è anche quella della comunicazione digitale. Twitto, fotograaf, lancio sui social… una vera peste! 😉 Metto in rete tutto quello in cui credo e che mi piace, per condividere i miei momenti di felicità, overtuigd van het belang van communicatie en het eten en de wijn van de regio via het web.

Maar één ding ben ik vast van overtuigd,  Het bedrijf dat we de gelegenheid hebben om te gebruiken moeten zich verenigen, en niet direct kennis te vervangen, nodige ervaring om de realiteit te weten, en hun producten. Stop niet bij de ramen ...




"Mijn pad naar holistische ... Olio Officina Food Festival 2013 '

Het waren intensieve dagen doorgebracht in die Olio Officina Food Festival. Dagen van kennis,  di cultura, van kunst, muziek, dansen, vergaderingen en… uit de vele glimlachjes!

Maar ik wil je beter vertellen ...

Met de opening van het festival afgelopen donderdag 24 Januari, als ze zeggen dat je open dansen. "Paese d'eer 2013″ l’India, zowel als aardolieverbruiker, zowel als een land boer van olijfgaarden voor de productie van olie. Deze aandacht voor olijfolie komt uit het feit dat India is het eerste land in de wereld om incidentie van hart-en vaatziekten. Zijn bekende factoren beïnvloeden deze zin deze pathologieën: arteriële hypertensie, hypercholesterolemie, roken, suikerziekte, obesitas en lichamelijke inactiviteit. Twee eetlepels olijfolie zijn een effectieve kwaliteit medische faciliteit om deze ziekten tegen te gaan.

Deze editie van Olie workshop was gewijd aan vrouwen, kijkend naar de vrouwelijke van de oliefilters. Over tussenbeide Rosalia Knights, Professor semiotiek en Theorie van gebarentaal studies aan de Universiteit van Messina, benadrukt hoe de biologie bewijs van het grotere olfactorische gevoeligheid vrouwelijk. We moeten opnieuw leren om te snuiven. Onze geest is nu bezoedeld door de beelden die we vaak verkeerd conditioneren. Ga over, snuiven en niet alleen oordelen op de buitenste…

"Afgeleid door een mentaliteit visueel-akoestische, We hebben degradeerde de geur van 'kleine' de zintuigen. Rosalia Knights "

Veel vrouwen olie, maar niet alleen dat ... Ik had het genoegen van het zien van de lieve Laura Turri Ik ontmoette onlangs een bezoek aan zijn oliemolen in Cavaion Veronese, Gabriella Stansfield voorzitter van Vrouwen Oil, Mary Adelaide van Bertacco 'De. Agr. Heuvels van Marostica, Dawn of Guarini Masseria Patches galeien (BR), de mooie Paola Fioravanti voorzitter van 'Mediterrane Unie Oil Tasters en Maria Elena voorzitter van Curtius 'Nationale Vereniging van Koks thuis.

 Een bijeenkomst in het bijzonder was ik erg enthousiast ... Een vriend en een vrouw die ik respecteer voor de diepte van de gedachten, en ik heb de eer van het lezen van de intimiteit van onze onderhandse akten had. Lei è Alessandra Paolini's Agricultural Society Doria (CS), Vrouw olie.

Ik heb geen molen bedrijf hebben ... Ik maak enorme offers aan mijn molen te praten dus volg mijn disciplinaire, Mijn tijden, mijn geloof ... Ik kilometers in de olie-campagne en ik ga heel ver slopen van mijn bedrijf met aanzienlijke menselijke en economische kosten, in de naam van de kwaliteit die ik wilde mijn wereld ... Ik zou het graag in een plaat ...Alessandra Paolini

Herenigen Jeanne Perego, de insalatologa voor excellentie, het was een waar genoegen. Ik hou van salades, die rijke, met vele ingrediënten en kruiderijen, ruim overzicht, echte hoofdgerechten rijk aan vitaminen! Zijn nieuwe boek vertelt ook 365, per dag het hele jaar door en voor alle smaken!

Hij had het de beurt aan bereikte Antonella en Viviana Varese. Due Sorelle, gevolg chef, en twee lieve vrienden ...! Het thema van hun interventie is ontwikkeld op de juiste keuze van de olie voor het koken van vis uit het meer en de zee. Twee zusters Restorative: “Antonella met zijn huis in Manerba del Garda "Dahlia's en Bonen" gestito samen met collega chef-kok en Fabio Mazzolini, en Viviana met haar "Alice's Restaurant"A Milano”.

Klaar met de tussenkomst van Antonella en Viviana, een gevoel van maag gat heeft ons doen beseffen dat het tijd was voor de lunch. Net genoeg tijd om een ​​taxi te bellen en we waren in een sprint van "Alice" restaurant Viviana Varese. In de intimiteit van een kleine kamer had ondergrondse lunch tussen vertrouwen en glimlacht als een lange tijd konden we niet voor de wederzijdse verbintenissen doen. Eenmaal klaar, klaar om terug te keren naar het festival, Viviana hield me en vertelde me: "Kijk eens naar 'hier terug!"Ik barstte in lachen uit toen ik las wat humoristische zinnen op de achterkant van de keukendeur. Un klik e… via!

Sprekers van het probleem in verband met olie Gidsen, l 'oleologo Nicola Perrucci en Maestrod'olio Fausto Borella. Ik deed onlangs een interview met Fausto eenvoudige antwoorden op eenvoudige vragen, Ik vind het leuk. Wij voeren een:

  • Ik citeer een uitspraak gehoord in uw toespraak dat ik het volledig eens: "De boer olietoevoerlijn kostte hem minstens € 10 per liter. Een olijfolie die € 3 kost geen extra vergine olijfolie, maar slechts een leugen voor de consument". Op dit punt vraag ik: Maar een olie met deze kosten zoals verkregen?

Door zeilschip olie naar de beste Italiaanse havens. Of via een ongecontroleerde olie is niet gecertificeerd Zuid invasie van de Italiaanse regio's naar de Alpen.

Het advies van de consument Fausto omgebogen naar een bewuste keuze van een olijfolie kwaliteit, probeert om een ​​van de te kiezen 44 Italiaanse DOP die een kostprijs van ongeveer € 6-8 voor heeft 50 cl.

Een andere gelukkige gebeurtenis was degene met de schattige Elia Fiorillo, President van Ceq, Consortium om de kwaliteit van extra vierge olijfolie garanderen. Elijah legde me uit dat deze non-profit organisatie, staat open voor alle ondernemers in de olijf, producenten, verpakkers en distributeurs te bevorderen en te doen herleven de keten Italiaanse olijfolie kwaliteit.

Het was de tijd van het laatste afscheid ... Ik had het genoegen om persoonlijk te ontmoeten Maximale Occhinegro Marketing expert, waarmee een paar dagen voor ploeteren op het web en oliekwaliteit. Ik re-omarmd Fausto delegatie, geïntervenieerd op de zoete synergie tussen oliën, hebben, api e ulivi. Met Gianpiero Rorato, journalist en schrijver van Motta di Livenza (TV), Ik herinnerde mijn vaderland draag ik in mijn hart. Last but not least, Ik nam afscheid van mijn grote vriend Ancona Richard Pilesi, Marketing voedsel & wijn.

Was het mijn beurt ... Het was aan mij, en Laura Pantaleo Lucchetti interveniëren. Het thema: "Het eten zal je geest te bevrijden". Klaar, via!

Ik herinner me dat, toen Louis een paar maanden geleden vroeg hij mij om in te grijpen op olijfolie gezien door de consument van het voedselweb en de communicatie zei ik tegen mezelf: "Mooie uitdaging!"Uitdaging die ik nam veel moeite met het lezen van teksten, indringende tegen mensen, en het bezoeken van OLEIFICIO ...

En 'bekend hoe weinig er in de Italiaanse cultuur in de wereld olie, eerder, in de wereld olie, omdat we eigenlijk over 530 verbouwen, maar we hebben nog de olie bellen in het enkelvoud.  Mensen weten olijfolie, niet afhankelijk van het gebied van herkomst en de cultivar, maar op naam van de fabrikant. Waarom niet in het zicht te zetten wat meer informatie over de herkomst?!

De waarheid is dat, Wie kan, indien de volmacht door familieleden of vrienden direct in de plaatsen van productie, terwijl voor degenen die koopt bij grote retailers de keuze valt op of voor olijfolie voor het koken aangeboden, of de bekende merken die voor rauw. Sommige vergis je niet ze vertelden me dat ze kopen de olie met de hoogste prijs. Dit zal nooit een bewuste keuze zijn ... ?!

Dat gezegd hebbende, ik heb mezelf beloofd om te profiteren van mijn toespraak tot zeer specifieke verzoeken die mensen te helpen naar een meer geïnformeerde keuze van olijfolie maken:

  • Voor Communicators Ik vraag meer eenvoud in de woorden. Vaak aandringen op dit concept, omdat het belangrijkste is om goed de cultuur van de aarde te doen met eenvoudige woorden, om mensen te bereiken. Mensen nog steeds de kwaliteit van olijfolie noemen, "De goede olie". De term "extra vergine olijfolie" nu zo gewend, voor de meeste mensen is nog onbekend (evo: enxtra inergine d’deijzer).
  • Om Olivicoltori Ik vraag u te organiseren meer evenementen degustativi om mensen te vertellen hun eigen olie. Zoals gezegd Veronelli: "De olie-achtige wijn. De olijfboom als de wijnstok."In aanvulling op" Open Kelders "waarom ga je niet doen ..." Oil Mills open ".
  • Op Wijn vragen om een ​​hoek voor het creëren van een “oleoteca” waardoor de olie proeven.
  • Voor Restaurateurs Ik vraag u om de olijfolie die op de tafel worden gebracht, net zoals u zou doen voor wijn vertellen, vraag het maar aan de fabrikanten data sheets, of beter, trein werknemers in boardroom met olie kennismakingsles.
  • Maar ik vraag iets ook consumenten. Om meer nieuwsgierig zijn om de olie te proberen, we hebben zo veel variëteiten. Bij twijfel, zoals ik al zei te Dop voorkeur. Maar als je op vakantie bent profiteren om een ​​boerderij te bezoeken dat de werkelijkheid je veel meer bewust zal maken over het product dat ze verbruiken.

Tot slot kan ik niet het belang te benadrukken van promotie van het gebied en haar producten via het netwerk. Dit is echter niet voorkomen dat de directe kennis van de fabrikant en zijn producten is onvervangbaar… minst, voor hen als ik leef ...

Seguici

Vuoi avere tutti i post via mail?.

Aggiungi la tua mail: