Ik presenteer mijn, mijn naam is Maurizio Gily. Ik ben een agronoom gespecialiseerd in de wijnbouw en oenologie en een journalist. Ik een technische evaluatie van de sector lopen, Millevigne, collaboro con Slow Food, en is een consultant voor wijn ondernemingen en overheidsdiensten.

Maurizio gilyak, een mens van de aarde en wijn, een persoon die ik respecteer. Accusato di vizio di forma nell’esprimere una notizia vera, è stato condannato ad un risarcimento per aver leso di conseguenza, l’onore di un collega giornalista.

Questa le parole del giudice: “…non vi è questione in ordine al fatto che il dott. Gily nello scrivere abbia riportato notizie vere…”. Ma la forma vince, per lo meno lo ha condannato, per ora…

Riporto parte dell’articolo di Millevigne “La cicuta di Velenitaly"

di Maurizio Gily

Più di cinque anni dopo il caso “Velenitaly”, la bomba atomica calata su Vinitaly dal settimanale l’Espresso, che denunciando, correttamente, alcuni casi di frode e sofisticazione, parlava, non altrettanto correttamente, di centinaia di migliaia di bottiglie di vino avvelenato (veleno mai trovato), en, in un altro articolo, del caso brunellopoli, accostando in una gran confusione l’inquinamento da agenti cancerogeni (mai trovati) con l’inquinamento da Merlot nel Sangiovese (che ovviamente non uccide nessuno), un giudice del tribunale di Rovereto mi ha condannato a risarcire il giornalista dell’Espresso che avevo attaccato su Millevigne. Ne avrei leso la reputazione. Euro cinquemila, più le spese legali.

A detta del giudice il mio è stato un “attacco personale” che avrebbe travalicato il diritto di critica ledendo l’onore del collega, che vale una condanna al risarcimento, sia pure decimata rispetto alla richiesta della controparte, che era partita da dieci volte tanto (50.000 euro). Eppure non ho fatto uso di turpiloquio, né ho accusato qualcuno di qualcosa che non aveva fatto: ho solo scritto che una notizia non era vera (non la frode con annacquamento e arricchimento dei mosti, quella era vera, ma l’avvelenamento), dopo che due ministeri e un magistrato inquirente sull’inchiesta in questione lo avevano già detto in comunicati ufficiali, da me diligentemente riportati. Non ho neppure parlato di mala fede, ma solo di eccesso di fantasia (“fantasie horror” per la precisione) nel riportare notizie raccolte in una procura ed elaborate in modo creativo (ad esempio parlando di sostanze cancerogene, ma senza citarne alcuna, anzi citandone alcune che non lo sono, oltre a non esserne accertata la presenza nel prodotto in questione).

Morale: nel paese riconosciuto al 57esimo posto al mondo per la libertà di stampa, secondo la classifica di “reporter senza frontiere”, preceduto da molte nazioni non famose per le loro democrazie, la verità va detta con moderazione. Pardon, con continenza. Soprattutto quando si vanno a toccare aziende, gruppi e persone con le spalle più larghe delle vostre. Come Millevigne contro Espresso- Repubblica: una pulce contro un carro armato.

“La straordinaria solidarietà che mi è arrivata da gran parte del mondo del vino, in particolare dai vignaioli italiani, mi ha convinto a presentare ricorso in appello. Da loro, e da voi, è arrivata anche la spinta ad aprire, superando il mio naturale imbarazzo, una sottoscrizione pubblica per finanziare le spese di questo ricorso, che né io, né l’editore di Millevigne siamo in grado di sostenere.” Maurizio gilyak

• Op deze LINK c’è la sottoscrizione pubblica su buona causa.org e una serie di informazioni.

Ecco la CRONISTORIA dei fatti:

1. L’avvocato di Paolo Tessadri mi mandò, a settembre del 2011, una diffida a rimuovere dal web il mio articolo “spazzatura via espresso” chiedendomi nel contempo 50.000 euro di danni per aver leso l’onore del suo assistito (che se ne era accorto quindi tre anni dopo). La mia risposta fu quella che avrei rimosso l’articolo dal web, en dat deed, come gesto conciliatorio e in ragione del tempo trascorso, ma non rinnegando nulla di quanto avevo scritto e ovviamente precisando che non avrei pagato un centesimo. E pensavo, onestamente, che la cosa finisse lì.

2. Dopo una seconda diffida offrii a Tessadri l’opportunità di replicare su Millevigne al mio articolo, precisando che la sua replica sarebbe stata pubblicata senza commenti. Sono infatti convinto che questo sia il modo giusto con il quale un giornalista deve difendere il suo onore qualora lo ritenga leso. In verità io penso che quando un giornalista pubblica notizie che non sono né vere, né verosimili, come in questo caso, l’onore se lo leda da solo, ma tant’é. Altra possibilità sarebbe stata quella di un incontro conciliatorio presso l’ordine, ma neppure questa fu presa in considerazione.

3. Tessadri non aderì alla mia proposta e avviò la causa civile, abbassando la sua richiesta a 25.000 euro. Il mio avvocato mi spiegò poi che tale scelta fu probabilmente motivata da una banale questione di scaglione nel costo dei bolli … la difesa di Tessadri si era forse resa conto dell’entità surreale della prima richiesta.

4. Il foro competente di Rovereto, anziché quello di Alba, dove ha sede Millevigne, dipende dal fatto che la difesa di Tessadri non fa riferimento alla rivista, ma al web, sulla base di una sentenza di Cassazione che stabilisce che in caso di diffamazione a mezzo web il foro competente è quello della residenza del danneggiato. La mia difesa non ebbe appigli da opporre al riguardo. Da notare che il sito di Millevigne nel 2008 lo vedevano i classici quattro gatti (abbiamo anche prodotto una perizia che lo dimostra, poche decine di contatti per articolo al massimo), mentre la rivista era, dan, un tabloid a diffusione gratuita in oltre 10.000 copie, ma “attaccarsi al web” consentì a Tessadri di ottenere il processo giocando in casa.

5. Dopo questa sentenza Tessadri potrebbe segnalarmi all’ordine, il quale potrebbe a sua volta sanzionarmi e sospendermi per violazione deontologica. Non so se lo farà ma per quel che lo conosco lo ritengo probabile.

Ik wist niet dat Grignolino, Ik bedoel goed, Ik vind het leuk, sul 'campo'. Ik heb mezelf een expert niet overwegen, zoals ik vaak zeg is gewoon een vrouw die wijn houdt en wil hem leren kennen door alle elementen die samen.

De wijn is voor mij een uitdrukking van de ervaring van de mens toegepast op de wijnstok, tot het grondgebied en het klimaat, dus ik vraag me af – hoe je een volledig overzicht kan geven zonder te weten elk element dat helpt om de kenmerken ervan te bepalen? – Sommige, met de smaak kun je de gebreken of merites oogsten, maar dat weerhield hen er niet.  

Juist deze, een paar dagen geleden, toen een vriend me vroeg wat ik van een wijn, Ik was geneigd te antwoorden… – saan, Ik kan je vertellen dat ik graag of niet leuk, ma en vino, totdat ik hem ontmoette in zijn volheid, Ik passeer slechts de helft. Het is graag een persoon kennen door haar lezen, maar zonder haar te hebben ontmoet ... zul je nooit hebben de perceptie van wat er echt –

Ik maakte dit uitgangspunt voor u om te begrijpen hoe 'ik hou van het leven van de wijn', maar vooral om u het enthousiasme waarmee ik sprong op uitnodiging van begrijpen Maurizio gilyak en Monica Pisciella voor #grignolinodigitour. Dat gezegd, Spot on ... het begint!

Bij het begin van een reis, korte of lange, binnen bijna in een andere dimensie, Ik zweer, Ik ben niet gek! Binnen in symbiose met het land dat ik bezoek.

Nu denk ik dat ... maar als ze zijn prachtige landschappen wijn! In dit seizoen dan, met de vele schakeringen van kleuren, variërend van groen naar geel en rood ... een ware wonder!

Wist u dat wijn landschappen van Langhe-Roero en Monferrato zijn kandidaten aan de UNESCO World Heritage geworden? Nou je, en over!

De # GrignolinoDigiTour werd gehouden zondag 17 November.

Samen met vrienden verlieten we de Officina Enoica Milan wijst in de richting van Rots van Rosignano Monferrato, een balkon dat adviseer ik u te bezoeken om zijn prachtige uitzicht.

Verwachten Maurizio Gily, dat, onmiddellijk na de gebruikelijke groeten, Het werd gevonden op de hoogte van mijn hielen; de laatste keer dat we elkaar zagen in Gavi Ik had een paar stratosferische, Ik heb die fout niet herhalen dit keer. 😉

Een wandeling om naar een gebied weten is de beste manier om te leven. Het is zo dat het is begonnen onze tour in het land van Grignolino: een pad tussen de 'i bric e foss', de glooiende heuvels van Casale Monferrato.

Van tijd tot tijd verloor ik het zicht van de groep vanwege mijn constante haltes naar elke hoek raken mijn ogen fotograferen.

Het uitzicht op de wijngaarden, de karakteristieke uitzicht op de mooie huizen in pietra van Cantoni, zandsteen typisch van deze plaatsen, tot het gezichtspunt, of beter, 'Eensal Sass', de rots waarop de oorspronkelijke stad.

Eenmaal vonden we gemeen te verwachten dat de aard van de vertegenwoordigers van de overheid Rosignano Monferrato, Cel en Monte San Giorgio. Naast begroeten hebben ons hun project voor de promotie van het gebied gericht tentoongesteld vooral voor de digitale communicators.

Ze konden een kopje koffie en de beroemde niet missen Krumiri Portinaro, een typische Monferrato die dateert uit 1878, jaar waarin hij stierf Vittorio Emanuele II. Hij werd gewijd, geïnspireerd op de typische vorm van de 'snor'.

De volgende stop was een bezoek aan 'Eco-museum en de infernot gelegen in Cella Monte, gemeenschappelijk kenmerk voor gebouwen stenen uit de kantons.

Raad eens wie ik ontmoette hen? Een vrouw met een hoed, of beter, una bella ‘Monferrina'! Deze naam is afkomstig van een oude ballade van Monferrato wiens geboorte lijkt te dateren uit het verhaal van een jonge Piedmontese, Maria Catlina, hof door haar minnaar met deze dans.

De infernot zijn ondergrondse nissen uitgehouwen in de steen door de kantons. Situati in prive-woningen, worden ze uitgezonden live zonder licht, met het klimaat en de luchtvochtigheid constant. Omgevingen, dat in de geschiedenis van de wijnbereiding, de ideale plek voor de opslag van wijn hebben gevonden.

Ondergrondse architectuur geboren boer wijsheid, die vandaag de dag een uitdrukking van landelijke traditie van dit gebied heeft gemaakt.

Aangekomen op tijd voor de lunch zijn we gestopt bij de ‘Relais I Castagnoni‘, Dimora een vintage 1742, een religieus klooster tijd. Hier proefden we de typische gerechten van de Monferrato witte truffel.

Maurizio gilyak, na een blinde proeverij in twaalf monsters van Grignolino, vertelde ons over de geschiedenis en de kenmerken van deze wijn een typisch voorbeeld van Casale Monferrato, een wijn die is nog weinig bekend bij de meeste.

De vergadering en luisteren naar producenten, dan, het plaatje compleet. Met hen had ik de gelegenheid om, naar smaak, en een beter begrip van deze wijn zoals het hoort.

Grignolino, een licht robijn gekleurde wijn, zoals herhaaldelijk benadrukt door admin, niet een rose wijn, maar rode wijn vinificatie met maceratie op de huid. Een wijn zeer gevoelig voor het gebied van herkomst waaruit verwerft de bijzondere kenmerken.

Gedefinieerd door Veronelli Anarchica eten en voorhoofd Balorda, voor bijna rebelse en onafhankelijke persoonlijkheid, van Mario Soldati, als de meest delicate van alle wijnen van Piemonte.

Lo sto bevendo ora, Terwijl ik dit schrijf, nadat ik hem op de plaats waar het is geboren, na te praten met degenen die het produceren. Ik hou niet te veel over de wijnen borduren, Om die reden zal ik in een paar woorden te beschrijven: 'Grignolino, een zachte rode wijn'.

"Je moet naar de wijn zonder te wachten op de wijn naar ons komen "

Filiberto Lodi – Journalist

De etymologie van de term Grignolino lijkt te dateren uit de middeleeuwse term 'berbexinus', een wijndruif berbexine beschouwd als waardevol. (Maurizio bron Gily)