Piero Bertinotti, een man die niet over de 'ster', omdat hij de sterren, de echte, ce le ha già.

De eerste keer dat ik zag Piero Bertinotti het was als het zien van een oude stam van olijf. Jij de olijfbomen, die gekenmerkt wordt door vele groeven die het oog naar de trots en vrede die doorgeven trekken? Goed, Ik weet niet woorden om beter uit te leggen, Ik weet dat het gevoel dat ik had was dit, maar niet alleen… zoek Piero, die avond, Ik zag hem in het gezicht van mijn vader.

Ik denk dat het al meer dan een jaar sinds die tijd, wat werd achtergelaten in me als een koord, noem het pure sensaties, maar ik had om terug te gaan naar de man met wie ik de behoefte om te spreken vinden. Leven d'Istinto, ervan overtuigd dat in goede tijden en slechte alles is zinvol.

Piero Bertinotti, met haar dochter Paola en dochter Laura, leidt tot Borgomanero in de provincie Novara, de 'Pinocchio Restaurant'. Een lokaal in 2012 viert vijftig jaar werk gemaakt met zijn vrouw Luisa. Een realtà, zoals vaak gebeurt, geboren uit een passie.

Piero werd geboren chef, begon zijn werkzame leven als vrachtwagenchauffeur in zijn vader's. Fu nel november '62, met de aankoop van de ouders van 'Pinocchio Bar' in Borgomanero, het dichter bij de keuken brengen. De tijd, ervaring en enthousiasme toen deed de rest.

Er zijn dingen die je niet kan doen zonder. Je kunt niet altijd kiezen wat we willen, maar boven alles wat we graag doen. Ze zeggen dat ze willen is macht, Ik alleen maar zeggen dat degenen die dat niet doen proef reeds heeft verloren. Piero heeft gedaan. In zijn lokale sprookjesachtige u kunt ontsnappen aan de werkelijkheid voor een moment. Anche se non ha le ‘stelle’, personalmente sono convinta che le stelle vere, lui ce le ha già.

Toen ik terug kwam om het te vinden, op hem te wachten terwijl hij nog in de keuken, Ik zat op precies dezelfde plek waar ik was de eerste keer dat ik er was bezet. Voor het grote venster, kijken naar de tuin nat met regen, tussen een toespraak en de andere met Laura en Paula liep de gedachten af ​​en toe onderbroken door de gerechten die geproefd.

Quell’atmosfera nostalgica e il piacevole sottofondo musicale ad un tratto hanno attirato il mio sguardo verso un uomo che in sala guardava come me ammirato una pianta di mimose. Ik ben niet bang om te zeggen wat ik voel. Het’ waarom niet spontaan weerde me van te zeggen… “Ma quanto è bella la vita…" Hij keek me, en het delen van dezelfde gedachte me smile.

Eenmaal klaar lunch ik naar de woonkamer verhuisd bij de open haard. Kijkend verbranden het hout was te denken over de 'warmte', dat het vuur overbrengt, in de breedste zin van het woord. Er was eens een open haard in elk huis, was het nest, de ontmoetingsplaats van de familie. Ik mis die dagen ...

Terwijl ik wachtte voor Peter om mij te bereiken, op een kleine tafel merkte ik de kalender van historische auto's van 'Vereniging Les Miserables Borgomanero. Een passie die ons verenigt en dat we groeien, zowel zodra het weer het toelaat.

Bij zijn aankomst, Na de gebruikelijke begroetingen, Ik denk dat hij verwacht dat de gebruikelijke vragen. Ik heb geen interviews met echte doen, of beter, we zeggen dat wat mij interesseert is om mensen te begrijpen wanneer ze het gevoel hebben dat hun bestaan ​​me iets kan sturen. Het is een manier waarop ik leren door te luisteren naar de ervaringen van degenen die, Piero, vertrouwd met een industrie die ik van hou maar door de vele facetten.

We brachten de middag dus, anekdotes, advies en verhalen van het leven. Ik zal er een die mij zijn opgevallen in het bijzonder vertellen. Op een avond een paar jaar geleden Piero kreeg een oproep voor een last-minute boeking. De dame aan de telefoon vroeg of hij samen konden diner met een andere persoon te 21.30 rechtvaardiging van de vertraging voor een terugkeer uit het buitenland. Piero ondanks het afgesproken tijdstip, looft echter niet vertragen.

Vanaf daar een korte dame genaamd waarschuwing dat helaas te laat een uur zou zijn geweest om redenen die geen verband houden met hun. Piero hoorde de toon verstorven geaccepteerd, op voorwaarde dat de twee mensen waren tevreden met eenvoudige gerechten. Het paar arriveerde: het was Oscar Farinetti en zijn assistent, waarvan Piero was niet op de hoogte, maar die wist. In een tijd waar de meeste gaan met namen altosonanti, luister naar dit verhaal maakte me erg blij. De rest laat ik aan jou.

Aan het einde van ons gesprek, toen ik hem vroeg of hij iemand in de komende jaren te inspireren gehad, non ha esitato un attimo a rispondermi. Mi ha parlato di un ‘Cuoco con la C maiuscola’ die hij beschouwt als de beste. Un uomo che non ama stare sotto i riflettori, uno spirito libero da alcuni considerano folle.

La Follia, de echte, we zien het elke dag bij mensen die blijkbaar lijken normaal. Wat ik bedoel is iets heel anders, is synoniem met genie dat de wereld verandert door middel van ideeën. Ik hou van uitdagingen en mensen van karakter, soms ruw, maar dat laten een spoor. Natuurlijk, ik heb de naam van de chef-kok die voor mezelf te houden voor nu geven. Eerst moet ik weten.

Over, Ik heb niet gezegd dat de eerste keer was ik door Piero at ik slakken meer goed in mijn leven! Ik adviseer… 😉

Peter en Paola Bertinotti met het boek 'Family Secrets': ricette di casa tramandate di generazione in generazione raccolte tra gli amici. (fotografie door Paola Bertinotti)