Il mio incontro con il Prof. Манцони, l’enologo dai famosi incroci

Гэта было Крысціна Garetto, Галоўны герой аднаго з маіх апавяданняў, accennarmi яму і яго знакамітых перасячэнняў ...

Я павінен быў прызнаць, што не ведаюць, але з апавяданняў, што зрабіў мяне, Я цяпер стала цікава.  Chiamatelo istinto, пачуцці, але што-то прыцягнула мяне ў пазнанні чалавека. Сепі че быў пахаваны на могілках у маёй Lorenzaga, невялікая частка Мота ды Лівенцаў, мая зямля Origine, Мая адзіная сувязь з мінулым.

На могілках ёсць частка маёй сям'і зараз знік, там Я буду там, так што я вырашыў. Часам ісці ўнутры і паглядзець на фатаграфіі на надмагіллях, глядзець погляды, Я кажу сабе, што і хто ведае ... Я нічога не баюся, сярод іх ёсць людзі, якіх я ведаў. Гэта невялікае могілках паміж вінаграднікамі і кукурузы ў пачатках заўсёды адкрыта.

"Гэта дзіўная ноч, адзін раніцай, Я тут на маім стале, Але на самой справе яны там з розуму, і я іду па жвіры ... Я адчуваю, што я тэлепартавацца, амаль падзелена паміж двума аб'ектамі. Як я пішу гэта я глядзець, яны там перад маленькай капліцы сям'і ... "

У другой палове дня, калі я даведаўся, яго, Я вырашыў шукаць. Але я хацеў бы мець, што адзін кантакт можна як звычайна, перш чым я пішу пра людзей. Я так. Кантакт з голасам, са скурай, з месцам я належу з'яўляецца фундаментальным.

Я пайшоў шукаць на маім рахунку, але нават пры тым, што я падарожнічаў ўздоўж і папярок не знайсці яго. Было ўжо позна,, і на дадзены момант я даў. Пасля абеду я абяцаў пайсці піць каву з Renzo і Ганны, vicini di casa della zia in campagna e amici di sempre. Renzo mi conosce fin da bambina. Ricordo che ogni estate dopo i mesi passati dalle suore essere portata in campagna era il paradiso. Lui alla mattina passava a salutarmi e mi prendeva in giro. Per non parlare di cosa gli toccava ogni anno in occasione dei fuochi d’artificio della festa del paese. Ero letteralmente terrorizzata, ma lui regolarmente si offriva di distrarmi per evitare i miei singhiozzi. Il paradosso è che ora io li adoro, e appena posso vado a vederli dovunque.

E di nuovo che chiacchiero e mi perdo… dov’ero? Ах сі! Dicevo che quella sera davanti a un caffè raccontai a Renzo della mia impresa fallita. Ad un tratto lui mi disse: "Vuoi che torniamo insieme?” Erano le ventuno passate. Сябры, certo non mi tirai indietro, in particolar modo perché l’indomani sarei dovuta ripartire. Era l’ultima occasione per cercarlo.

Ci avviammo in auto, entrammo con una pila, e lo cercammo fino a trovarlo. Il loculo era basso. M’inginocchiai guardandolo. Vidi uno sguardo fiero e orgoglioso che non mi stupì. Ero decisa a scrivere di lui, e cosi feci.

Preside della Scuola Enologica di Conegliano, divenne famoso ricercatore sperimentando nel corso degli anni ‘20 – ’30 incroci di vitigni nelle proprietà della Famiglia Collalto. Documentò i suoi studi con una settantina di pubblicazioni. A felice testimonianza dei suoi incroci abbiamo il vitigno più interessante, л 'Скрыжаванне Манцони 6.0.13.

Il Prof. Luigi Manzoni utilizzò del polline di Pinot Bianco e fecondò i fiori di Riesling ottenendo così la combinazione. I numeri stavano a indicare il filare e la posizione della pianta.

La Scuola Enologica di Conegliano ha voluto recentemente riordinare il congruo materiale del Manzoni presente nel suo Reparto di Scienze. Pensate che sono riusciti ad assemblare da un suo geniale progetto una particolare fotocamera a banco ottico in legno, што, collegata ad un microscopio, veniva utilizzata per le microfotografie scientifiche. Queste fotografie ottenute dal Manzoni in laboratorio dopo giorni e giorni di meticolosi tentativi, sono considerate a tutt’oggi insuperate, e questo la dice lunga.

Nel leggere i suoi scritti scaturiva la personalità di un чалавек ўпарта рашучасці дасягнуць сваіх мэтаў,,it,чалавек ўпарта рашучасці дасягнуць сваіх мэтаў,,it,чалавек ўпарта рашучасці дасягнуць сваіх мэтаў,,it. Devo ammettere che in questo mi rispecchio molto in lui.

Grazie alla sua ricca documentazione ora posso dire di averlo conosciuto. Ды, perché ci sono tanti modi di conoscere le persone. Sono sempre più convinta che scrivere le proprie idee, i propri progetti, e le proprie emozioni, ci dia in dono un pizzico d’immortalità.