Un esempio di imprenditoria di successo e di rivalutazione del territorio.

Come ho scritto più volte, la mia passione per la storia e l’atmosfera unica che vivo visitando i castelli e le dimore storiche, mi portano, nei miei itinerari di viaggio, a non perdere occasione per visitarli. Difficile a spiegarsi, ma ogni volta che entro in questi ambienti, è quasi come vivere un déjà vu… in silenzio viaggio con la mente in tempi lontani, rivivendo così un’epoca che fu. Purtroppo mi imbatto spesso in edifici di rilevante carattere artistico in grave stato di degrado. Testimonianze del passato imbruttite dallo scorrere del tempo, trascurate per negligenza o per mancanza di risorse economiche.

Ci sono però eccezioni che fanno ben sperare e che vanno segnalate, affinché altri, con capacità finanziarie e imprenditoriali, ne possano prendere spunto ridando all’uomo secoli di civiltà che appartengono all’uomo. Massimo Colomban, imprenditore nativo della zona, con determinazione ha investito le sue risorse, derivanti dall’attività di sperimentazione mondiale nel campo dell’architettura, nel turismo culturale. Il risultato di questo intervento è il restauro di CastellBrando a Cison di Valmarino, in de provincie Treviso.

L’Architetto Guglielmo Monti, ai tempi del restauro Soprintendente ai Beni Architettonici ed Ambientali del Veneto Orientale, giustamente scrisse: “Il CastelBrando può essere considerato un cavallo di Troia per veicolare in una società sinora scarsamente interessata a ciò che va oltre l’immediata profitto, una maggiore lungimiranza capace di scorgere nell’eredità dei secoli la vera ricchezza della nostra popolazione. L’orgoglio per le radici storiche può diventare la molla per cambiare le nostre abitudini.”

Een complesso storico fra i più grandi e antichi d’Europa een 400 meter boven de zeespiegel, in cui si respirano 2000 anni di storia relativi al periodo romano, longobardo, all’altomedioevo, all’età della Serenissima e al settecento. Il suo uso nei secoli è passato dal difensivo al residenziale, fino a diventare con l’abbellimento artistico delle sue sale, una dimora patrizia. Il recupero eseguito nel rispetto degli stili architettonici che nel tempo lo hanno contraddistinto è iniziato nell’Ottobre del 1998, e si è concluso nel Luglio del 2002.

Una dimora circondata da boschi secolari nella quiete della natura, con una superficie complessiva di circa 20.000 metri quadrati distribuiti su nove livelli: tre teatri, quattro saloni settecenteschi, un hotel storico, un ristorante, una Spa & Wellness, un centro congressi e un’area espositiva interna ed esterna. Un castello accessibile a tutti attraverso visite guidate che permettono di riviverne la storia.

Io l’ho fatto solo pochi giorni fa unendo alla sua visita una tappa nel paese che lo accoglie, Cison di Valmarino, uno dei borghi più belli d’Italia. Nell’occasione ho avuto modo di apprezzare la 35′ edizione di “Artigianato Vivo“, la manifestazione che dal 7 de 16 Augustus 2015 ha aperto al pubblico le sue corti all’arte creativa e alle tradizioni tramandate grazie ai saperi e ai mestieri.

CastelBrando
Via Brandolini Brando, 29
Cison di Valmarino (TV)
www.castelbrando.it
www.artigianatovivo.it

Tenute Tomasella – Mansuè (TV)

È un inizio di Giugno molto caldo questo del 2015, lo è stato talmente da farmi scappare qualche giorno al mare in cerca di un po’ di refrigerio. Zoals gewoonlijk, quando posso, torno nelle terre in cui ho passato l’infanzia, een Treviso. La spiaggia più vicina che prediligo è quella di Eraclea Mare, in provincia di Venezia. Vado la mattina presto, quando ancora i più dormono, quando il mare lo si vive in tranquillità… facendo lunghe passeggiate sulla spiaggia e nella pineta.

Oltre a rinfrescarmi recupero così energia e benessere, ma poi il caldo torna… e allora che si fa? Be ', direi che l’ambiente ideale in cui spostarsi per continuare a godere di un po’ di fresco è una cantina. Se poi visitandola si assaggiano buoni vini, il benessere si completa. La scelta questa volta è caduta sulle Tenute Tomasella di Mansuè, in de provincie Treviso. Un’azienda agricola fondata nel 1965, situata tra il Friuli e il Veneto. Una cantina di confine come la chiama Paolo Tomasella, titolare e mia gentile guida.

Trenta gli ettari vitati, ventitré in Veneto e sette in Friuli, divisi dalla DOC delle Grave del Friuli e dalla DOC del Piave. Ho scelto di visitarle dopo avere assaggiato il loro Merlot in una nota enoteca di Motta di Livenza, dopo essere entrata in altre, con vini che differenza ne facevano ben poca, oltretutto serviti a temperature sbagliate, e senza alcuna presentazione. Una mancanza che in una terra di vino come questa, helaas, ogni volta mi lascia perplessa. Zoals ik vaak zeg, c’è chi si accontenta di bere vino, e chi a differenza il vino lo degusta, traendo da esso piacere, esperienza e conoscenza.

Paolo Tomasella, come molti, vive due vite: una nel settore del mobile, e l’altra, per passione e per tradizione familiare, landbouw. Accompagnato dall’enologo Angelo Solci, attraverso i viaggi nei territori e nelle produzioni, negli anni ha acquisito quella consapevolezza ed esperienza che ora lo porta a scelte e a percorsi meno facili, ma senza dubbio più stimolanti. In 2013 l’azienda è entrata a far parte del Progetto Tergeo dell 'Unione Italiana Vini. Finalizzato al sostegno delle pratiche sostenibili in viticoltura, aderisce alle linee di difesa previste dal disciplinare di produzione integrata delle regioni Veneto e Friuli.

Ma torniamo al caldo torrido di questi giorni… vogliamo parlare di vini d’estate? Con Paolo, nella scelta per la degustazione, si è optato proprio in questa direzione. Ora vi descriverò cosa ho avuto il piacere di assaggiare. Sommige, in questa terra sarebbe stato più facile parlarvi di Prosecco, sia pur di qualità, DOC o DOCG, ma io non lo farò, semplicemente perché amo parlare di produzioni senza dubbio meno conosciute.

In un caldo pomeriggio di ‘quasi estate’ mi è stato proposto uno spumante rosato demi-sec, Osè, Refosco e Verduzzo appassito in pianta. Un vino fresco dal color rosa corallo e dai profumi di melograno e lampone. In bocca un perlage fine, sapori delicati e persistenti. Paul, osando, l’ha definito un vino da bordo piscina; per quanto mi riguarda lo ritengo una valida alternativa alle solite proposte, gradevole e non impegnativa.

Ho continuato la degustazione con una produzione particolare: Chinomoro, Merlot chinato. Un vino da meditazione dai profumi e sapori speciali grazie all’aggiunta di essenze digestive: Aloe, Artemisia, Colombo, Coriandolo, Rabarbaro, China, Arancio, Sambuco e altre indicate da antiche ricette popolari tramandate da generazioni. Accompagnato da cioccolato fondente, ha reso piacevole il mio fresco pomeriggio di ‘quasi estate’ in cantina.

Tenute Tomasella – www.tenute-tomasella.it

Er zijn koks die de behoefte voelen om te leven in intimiteit in hun keuken te voelen. Hun missie is, en koken, geven de juiste uitdrukking van het grondgebied van de gerechten die te verwerken.

In dit verband denk ik aan de woorden van mijn goede vriend Roman Giorgio Ferrari: "De geschiedenis van het Italiaanse grondgebied pulsen bij elke stap. Waarom hebben sommige gerechten worden gedaan op een bepaalde plaats en in de andere niet? Omdat creativiteit, de verbeelding en de behoeften van de mensen van die plaats hebben de keuken gecreëerd".

Het is zo dat Roberto Franzin, een kok Treviso verhuisde naar Rome voor een paar jaar, Ik beschreef zijn werk. Ik heb hem onlangs weten op een workshop georganiseerd door de Groep Restaurateur van de Treviso Ik woonde.

Hij Treviso, Ik ... nou Treviso, het resultaat was een hoop geklets en glimlacht. Roberto heeft een droom, tornare huis, terugkeren naar zijn Treviso. Een droom die we delen… Maar nu is zijn tijd, en dan zal ik hem zeggen.

Hij begon te werken bij een herberg waar de keuken was slecht protagonist.

"Cynthia, Ik herinner me die periode met diepe emotie, want vandaag meer dan ooit ben ik ervan overtuigd dat wat ze me geleerd dan, is belangrijker dan wat ik dacht dat ik had later bleek ".

Zijn vader werkte het land voor rekening van derden, Roberto soms volgde hem in de wijngaard. De aarde leert ...

"Met hem heb ik geleerd om de geur van de aarde ruiken, maar niet alleen, Ik heb geleerd dat planten moeten liefhebben, niet domineren ... niets mag worden gedwongen ".

Zijn moeder kort ontmoet Sicilië en de warmte en de geuren van een unieke.

"Ze gaf me een liefde voor koken en het respect van die producten die vakkundig verbouwd in zijn tuin. Ik ben weg, zodat de smaak van de eenvoudige dingen genomen… Ik dit interpreteren in de herinneringen ".

Zijn carrière als chef-kok begon in 1985 in het Restaurant De Estrosi, a Oderzo, in de provincie Treviso.

"De jaren gaan voorbij, en een decennium later besef ik dat om mijn passie te volgen en krijg ik ontdoen van bureaucratie en boekhoudkundige. Vandaar de keuze om te werken als kok in dienst, occupandomi alleen het menu en keuken beheer… bereikte mijn volwassenheid Ik kon mezelf eindelijk wijden aan mijn passie: Ik bied aan de leiding van het Hof Family Restaurant Zanon in het Relais nemen & Chateau Villa Abbazia Follina, adellijke paleis van de zeventiende eeuw. "

De 14 Augustus 2009 Enzo Vizzari, Directeur van Espresso, een conferentie in Treviso op de keuken terwijl het maken van twee grote leraren van het Europese landschap organiseert: Saints Santimaria, Spaanse chef-kok van het restaurant kan Fabes, e lo chef-kok Jean-François Traps, cuoco francese di Les Ambassadeurs Hôtel de Crillon di Parigi. Bij die gelegenheid, Roberto nota's proberen te achterhalen van de twee polen van de conjunctie van twee grote keuken die de eer van meewerkende heeft.

"Hokey geweldige techniek, Santimaria grondgebied zuivere. Ik ben benieuwd, Ik heb geleerd om te observeren, Ik wil niet gewoon kijken: zijn twee verschillende dingen. Ik denk dat het belangrijk is om onderzoek, maar ik hou niet van dingen extreme. Soms geef ik mezelf enkele vlucht, maar waren nog steeds gehecht aan mijn territorium. Ik probeer om opnieuw te evalueren van de grondstof, omdat ik het het uitgangspunt voor goed eten ".

En het is met de Heiligen Santimaria, dat, na een lange babbel en een stukje brood gedoopt met een tomaat en gekruid met extra vergine olijfolie, opent de weg. De gerechten van Roberto beginnen te verlichten.

"Ik besloot zich te richten op het zoeken naar mijn roots, vind de uitdrukking om te horen wie ik was en waar ik vandaan kwam. Vandaag is mijn keuken is zo…. Grondgebied ".

Het pad van Roberto bleef Rome, alle 'Osteria Le Coq. Het lot brengt ons soms weg van ons land, door herinneringen, haar parfums. De oproep van de wortels, is echter te sterk ...

"Toen ik terug naar Treviso emotie is altijd hetzelfde. Ik denk dat in ieder van ons woont deze obligatie van leven, het terugroepen van de wortels, bijna een navelstreng ... Het geheugen van de lunch op zondag, dell'profumo gekookt, Mierikswortel mijn vader bekrast en onder azijn bewaard, Brood festival, de geur van brandend hout in de open haard ... In mijn keuken en de gerechten die meestal voor te bereiden, die momenten worden opgeroepen ".

Vandaag Roberto, in het restaurant Le Coq, bereiden een menu met de naam Kruimels met betrekking tot zijn wezen. Een reeks van cursussen die vertelt, die uit van de keuken naar de tabellen, om de klanten te betrekken alsof ze zaten in de keuken van zijn huis.

“Geen tekort aan contaminatie, zoals Carbonara D'Oca met Bigoli, de ganzen dat de Romeinen brachten in Mondragon, kleine heuvel van Treviso. Li verheven tot de macht van de Joodse bevolking van Giudecca, worden geboren dus mijn gerechten. We moeten niet vergeten geschiedenis ... als we een stap terug, Laten we terug gaan naar wat ik geloof is de toekomst. Als voor steur in porchetta, aan de Romeinen die ooit ook de Tiber werd bevolkt door deze prehistorische vis herinneren. Dit genre is nooit uitgegroeid tot de noodzaak van het grondgebied, maar geeft de voorkeur aan af te stappen. Vandaag in Sile en Piave bestaan ​​nog steeds in specimens die worden beschermd. Het spel en ze, woont in die steen hete verzameld in Piave die een plak van de vis die ooit zwierven het grootste deel van de Adriatische Zee en zijn rivieren, sintels onderstaand formulier een lichte rook, vergezeld van een ijsje soused water radijs en ui Bassano met hints van rook. De karper was de gewoonte van de keuken van een moment als de reuk, voor langere opslag wordt gekookt voedsel… maar hier maken aan haar geschiedenis te bewaren”.

Vergeet niet waar je vandaan komt, anders kun je niet vertellen wie je bent, dit zijn de woorden die me Saints Santimaria vertelde… Roberto Franzin

In de afgelopen dagen, een Treviso, ho partecipato ad un workshop geleid door fotograaf Mario Fortress, een cursus georganiseerd door de Groep Restaurateur van de Treviso, ingevoegd in de fotowedstrijd "The Face, il Gesto, il Gusto". Het doel, dat om hun kennis van de berichten te verdiepen dat je lichaamstaal, door middel van foto's, geeft ons de tijd.

Heb je ooit het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci in Milaan? Goed, dit is veel meer van een muurschildering, is een toonbeeld van ongelezen berichten via symbolen, uitdrukkingen, en signalen, dat de auteur bewust heeft beperkt het toeziend oog en voorbereid. Als u zult zien, doe het met de aandacht die het verdient, Ik verzeker u dat wat u zult ontlenen onvergetelijk zal zijn ...

Ik maakte deze veronderstelling omdat, als je kijkt naar dit mijn fotoreportage, je zult zien wat ze mijn oog hebben gevangen, dat vluchtig moment stond ik nog in een beeld. Het belangrijkste is dat 'je ziet echt', zonder te stoppen alleen maar te kijken. Meer foto's die herinneren aan het hart, overgedragen door foto's te herbeleven en herinneren herinneringen. In het delen van mijn eigen manier, het verzenden van berichten en emoties ... voor degenen die kunnen zien, en voor degenen die ze kunnen vangen ...

De bijeenkomst is kennis en emotie ...

Het is zo, Ik ben er steeds meer van overtuigd. De bijeenkomst is emotie, wordt ontdekt, luistert, verrijking van het leven is ... Rond een tafel, samen met de groep van mensen die hebben deelgenomen aan dit initiatief, wordt gestart, zodat onze kennis.

L'incontro

De wijn is geschiedenis, grondgebied is, is passie… Wijn brengt mensen samen.

We moesten beginnen met een toast. We proosten op vergaderingen, vriendschappen, overwinningen ... Ik proosten 'gezondheid'!

De wijn is geschiedenis, grondgebied en passie. De wijn brengt mensen samen.

De interpretaties van de beelden ...

Mario heeft gezien fit om te beginnen om elkaar te leren kennen met een testje. Ieder van ons koos, onder vele foto's verspreid op de tafel, twee die we vonden en niemand. Persoonlijke interpretatie van een beeld kan veel over een persoon te vertellen ...

Lezen van beelden

Met de geuren u reist in de tijd ...

De geur van voedsel maakt ons reizen door de tijd en herinneringen, maar brengt ons niet alleen terug ... met mijn hoofd in een gebied. Deze dagen ontmoette ik VUANCE, of beter, dolce Viktoriya Litvinchuk.

De geuren van voedsel

Treviso… jeugd, l’agricoltura, e de aarde.

Sono gelinkt naar deze stad voor mijn roots, voor de jeugdherinneringen, en het land.

Hier is een jonge boer die systeem om de kunst van radicchio… Wat een mooi beeld! Ik hou van de landbouw, boerderijen, dieren… Niet voor niets is een boerderij-blogger! 😉 Questo è il mio sogno di vita… overtuigd steeds, che il futuro lo abbiamo sotto i piedi.

De jeugd en de landbouw

De moed om mijn leven te veranderen ...

Hier Andrea Fighera, een jonge man die besloten om een ​​verandering in hun leven te maken. Hij verliet zijn oude baan om zich te wijden aan de productie van kaas in 'Boerderij familie "Vaka Mora", a Sala d’Istrana.

Azienda Agricola Andrea Fighera Vaka Mora. De moed om te veranderen.

Het vaartuig…

Andrea Fighera bedoeling op het breken van de wrongel, terwijl ik, fase per fase, verstevigen en delen van de beelden. Jammer dat je de geur niet eens kan overdragen…

Het breken van de wrongel

De tederheid van de dieren ...

Het’ dus… dieren en hun ogen ze sturen me vrede, tederheid, en welzijn…

Tederheid

Chef-kok in de kijker ...

Koks of superster? Veel besproken onderwerp nu… Ongetwijfeld is dit hun moment, maar we zijn er zeker van dat je niet overdrijven? Meer en meer ik kijk naar deze foto ... Ik denk dat de creativiteit tot leven in de intimiteit.

Chef Mirco Migotto

Cucinare è un’arte…

Het’ een lifestyle keuze die inspanning vereist, kennis en creativiteit…  un’arte che richiede passione.

Cucinare è un’arte

De ambachtslieden van smaak...

De ambachtslieden maken Italië goede smaak in de wereld. De continuïteit van ervaring, van generatie op generatie, betekent dat de tradities uitgesproken in de geschiedenis niet verloren gaan. De Gebakje historische Ardizzoni Het is een waardig voorbeeld.

De Artigianato. Gebak Ardizzoni

Over, dit is mijn laatste gedachte voor u Mario. Ik moest twee lijnen voor elke foto schrijven, lo zo, mi scuserai, zijn niet altijd succesvol… Ik denk dat je begrijpt, een romantische rebel die op instinct en geweten handelt… het is te laat om me te veranderen.

Met de jongens oftrevisocomicbookfestival

WithCucinaallamoda

Met Michela Pierallini

Hij verzamelt ze, en ik hem halen, of beter, zijn verhalen! 🙂

Vandaag spreken we van Silene en Hops. Pronti uw!

Een paar dagen geleden zag ik de foto's van de oogst Fausto gemaakt voor het draaien velden in haar prachtige Oostenrijk. Omdat beide gepassioneerd over kruiden elke kans we kunnen om te praten en ze te eten ...! 😉 Con la bella stagione poi, wandelen door het bos is goed en nuttig. Naast het goed doen op fysieke, lopen is goed voor het hart, de geest, ... En aan de portefeuille!

Cynthia: Fausto, hello! Ik zag dat je ging naar passeggiar voor velden Lobau, maar waar?

Fausto: Ah ah ah, hello Cinzia! Het gebied van Lobau is een natuurpark gekoppeld aan de Donau, prachtig gebied met ongerepte natuur.

Cynthia: Hoe mooi! En vertel me, wat je hebt verzameld?

Fausto: Eenow ik zeg je. Vandaag pakte ik een beetje’ Campion en een beetje’ Hop. In Italië is de Silene is ook bekend door urmine van stridoli, Sgrigiui of in ons dialect van Mantua. (Voor degenen die mij niet kennen en we allebei Fausto land van Mantua). De Hop plaats is bij velen bekend zijn met de term bruscandolo.

Cynthia: Ik verrukkelijke ik naar hen te kijken! Ma meten voorbereidt?

Fausto: In aanvulling op het eten van hen als zodanig als het doet met spinazie, zowel de silene die hop zijn veel ingrediënten voor risotto en frittatas.

Cynthia: Fausto, kunt u mij wat advies over waar te gaan om ze op te halen…

Fausto: Cynthia, Ik zou zeggen dat je kunt naar elke plaats van het land schoon en gezond. De Silene vinden zelfs in de bergen. De Hop plaats aanwezig in alle rijp is om te graven in Noord-Italië. Maar wees voorzichtig, wanneer de Silene gaat bloem bladeren van het been worden leerachtige en niet meer goed.

Cynthia: Interessant! Sai, Nu ik erover nadenk, Ik herinner me dat niet zo lang geleden mijn tante Nadia heeft net bruscandoli van mijn Lorenzaga van Motta di Livenza in Treviso verzameld. Weten hoeveel ik hou van de kruiden van het veld, die nacht heeft gezien fit om een ​​heerlijke omelet maken koken!

Voeg ten slotte, Ten, dat zowel de Silene dat Hop zijn kruiden uit kalmerende en ontspannende eigenschappen. Een thee gemaakt van deze kruiden bevordert de nachtrust, rust e. 😉

Beste Walter ... en let wel, Gualtiero niet op de meeste bekende.

Hieronder het verhaal van een man van 91.000 jaar door de passies ... een man van goede tijden die waren, un uomo che una sera a Treviso mi ha stravolto di emozioni.

Gualtiero Basso padre della cara amica Alessandra, è nato a Treviso il 2 Juli 1921. Figlio di un odontotecnico ha continuato l’attività del padre, ma non solo…

Durante la seconda guerra mondiale arruolatosi nella G.a.F., de Guardia alla Frontiera, ha ricoperto l’incarico di telegrafista a Belluno e in seguito di batteriologo nell’ospedale militare di Padova e di Milano.  Ricordi di guerra indelebili che gli hanno temprato l’anima. Chi come lui li ha vissuti, mai li potrà dimenticare…

Ho conosciuto un uomo meticoloso, quasi maniacale nell’annotare ogni vicissitudine della sua vita. Una vita dominata dalla passione e dalla voglia di fare. Un collezionista di francobolli, di orologi da taschino, wijn, un appassionato di cinema tanto da girare lui stesso negli anni ‘60, quando all’epoca era consigliere del Cine Club di Treviso, dei cortometraggi.  

Na, accompagnare il figlio Giancarlo alla pratica dello Judo, lo ha portato a diventare il Presidente che ha permesso ad una piccola realtà sportiva non militare, di aggiudicarsi il 2′ posto nel “Gran Premio Società” nel 1972. Ik citeer zijn eigen woorden: "Un risultato incredibile voluto e conquistato contro tutti. Ci sono stati momenti anche tristi come la morte di alcuni giovani atleti, oppure il momento in cui ho preferito lasciare ad altri la guida, perché gli anni aumentavano…”                        

Durante il pomeriggio in cui l’ho conosciuto l’ho seguito attentamente ascoltandolo nei racconti della sua vita. Mi conduceva orgoglioso mostrandomi le sue tante collezioni. La più sbalorditiva è stata quella del modellismo ferroviario, non potete immaginare! Sono rimasta senza parole… e questo già la dice lunga! 😉 Trenini e vagoni di tutti i modelli e di tutte le epoche, riprodotti minuziosamente! Un’intera stanza dedicata con plastico annesso, e una rete ferroviaria in scala nel giardino. Fantastico!

Gualtiero Basso

Maar het eindigt hier niet, perché una volta a tavola i discorsi si sono spostati sui piaceri legati al gusto, fino a far saltar fuori un fungo, o meglio… tre porcini! La passione di Gualtiero per i funghi è nata negli anni ’70 dopo aver conosciuto lo scrittore e micologo Fernado Raris.

Gualtiero mi ha spiegato che il termine porcino si riferisce a più specie e più precisamente al boletus edulis, al boletus aereus, al boletus reticulatus e al boletus pinicola. Le sue varietà preferite per la qualità e per il gusto, sono quella dell’aereus e della pinicola. Dat gezegd, pronti via con la sua zuppa di porcini!

La zuppa di Porcini di Gualtiero

Voor 4 mensen

• 300 Artikel. di porcini freschi varietà boletus aereus o pinicola
• ½ cipolla
• 1 cucchiaio di farina
• 80 Artikel. di burro
• peterselie, sale e pepe q.b.

Tagliare i porcini a fettine sottili di 2/3 mm. Quindi porli in una casseruola in cui si è fatta soffriggere nel burro fuso la cipolla.

Cuocere lentamente i funghi per una mezz’oretta unendo al bisogno del buon brodo.

Nel frattempo passare al forno delle fette di pane su cui, una volta dorate, spalmare un velo di burro.

Porle quindi in piatti fondi, e cospargerle con i funghi preparati.

A fine serata Gualtiero mi ha voluto regalare un suo cortometraggio girato nel 1960. Anch’io sono un’appassionata di cinema. Quando gli ho detto che il film che amo di più è “Nuovo Cinema Paradiso”, lui prontamente mi ha risposto: "Il mio è Balla coi Lupi!"

“Tutto nasce dall’uomo, tutto ritorna all’uomo…  tratto dal film Balla coi Lupi”