Ik ben dol op geschiedenis, lo zo, Ik heb al eerder gezegd ... Nou, zijn ook dol op historische huizen, hier en zeggen:: "Je zei al dat er te!"En ik heb je gezegd dat ik hou van zwaarden? Klim, nu ik ben gewoon op zoek, zoals ik al vele malen gezegd dat ook! Goed, appurato che sono ripetitiva quando mi piace qualcosa (è la verità!), vi dico solo che, sapendo che nell’Azienda Agricola Vercesi del Castellazzo avrei trovato “storia, una dimora gentilizia dell’800, e pure spade antiche”, chi mi fermava dall’andarci!

L 'Azienda Agricola Vercesi del Castellazzo è condotta dall’amico Gian Maria Vercesi insieme al fratello Marco a Montù Beccaria (PV). Over 20 ettari vitati a Croatina, Barbera, Pinot Nero, Ughetta e Cabernet Sauvignon. La loro storia ha origini lontane. Gian Maria mi ha raccontato che la sua famiglia è proprietaria di questi terreni fin dal 1600. Fu però il padre nel 1961 a dare impulso all’azienda vinificando le uve fino allora solo coltivate.

Conobbi Gian Maria in occasione di una serata di degustazione che avevo organizzato circa un anno fa in Oltrepò Pavese, terra bellissima, che stavo incominciando a scoprire. Perché mai mi chiederete organizzare una serata in un territorio che non conoscevo? Vrienden, durante i miei “tour Vinosi”, come li chiamo io, sentivo spesso maltrattarla, of beter, sentivo spesso una certa criticità delle persone del settore verso i loro vini, e soprattutto verso la mancanza di coesione dei produttori nel promuoversi. In un certo senso non si può dire che le cose non stiano proprio così, ma forse qualcosa sta cambiando. Zoals ik vaak zeg, andare avanti da soli non porta a nulla. Fare “systeem”, questa è la chiave giusta per aprire la porta che conduce alla reale promozione di un territorio.

Organizzare quella serata mi costò non poca energia, soprattutto per le diffidenze che mi trovai ad affrontare… Per settimane andai su e giù da Milano a Pavia per parlare con i produttori, per far capire loro che il mio intento era sincero. Guidata dal caro Mario Maffi e supportata dall’Azienda Agricola dei Doria di Montalto che ci hanno accolto, la serata finalmente si svolse. Maar wij denken, “una cantina dell’Oltrepò, ik Doria di Montalto, che promuoveva altre cantine del territorio”. Quando raccontavo di questo mio progetto molti mi davano dell’illusa sognatrice! Mi dicevano: “Figurati se un produttore accoglie a casa sua altri produttori in un momento così difficile!” Bene, io ci sono riuscita, forse perché ho la testa dura dei mantovani, o forse più semplicemente perché chi la dura la vince! So solo che in Terra d’Oltrepò, questa cosa è successa…

E ora appena posso, torno in queste colline a chiacchierare con loro, con gli amici vignaioli conosciuti così…

• Gian Maria, mi racconti cosa trasmetti del “tuo credo”, nel tuo vino ?

Cerco di trasmettere la forza del terroir evitando interventi pesanti in cantina, sull’uva, sui mosti, e sui vini che ne derivano. Cerco di toccarli il meno possibile proprio per mantenere tutto il loro patrimonio derivante dalla terra su cui vivono.

• Non è un momento facile per nessun settore produttivo Italiano. Da esperto del territorio quale sei, mi puoi dire come si sta vivendo la viticoltura in Oltrepò Pavese? Ma soprattutto, quali sono le maggiori difficoltà attuali di voi viticoltori?

Le difficoltà sono quelle di sempre, helaas. Scarso rapporto tra colleghi ma, vooral, la quantità di vino di qualità che scompare in rapporto all’altro vino, quello taroccato, mistificato, violentato per farne un prodotto da prezzo che invade gli scaffali della grande distribuzione e che comunica al mercato quel tipo di qualità. Da qui ha origine il detto che il vino dell’Oltrepò Pavese è mediocre. Altro problema è che “non c’è mai tempo” e molto, tocca delegarlo agli altri…

• Come produttore hai consigli o suggerimenti da dare ai giornalisti e ai blogger sulla comunicazione del mondo del vino?

Solo un consiglio: non fermarsi alle apparenze (dell’Oltrepò), approfondire senza farsi influenzare dalle mode. Ricercare, scoprire…

• Per far capire a chi legge come ti ho conosciuto, ho raccontando della serata di degustazione che organizzai ormai un anno fa. Ho menzionato alcune parole come “diffidenza” o come “een systeem". La volontà di un cambiamento è forte in molti. Ne è testimonianza la libera Associazione di Produttori “InOtre” di cui sei membro e promotore. Ik wil praten?

InOLTRE è nata nel 2002, partendo dall’idea di partecipare al Vinitaly con un folto gruppo che non si appoggiasse alle solite collettive istituzionali.

Siamo una decina di produttori con un duplice fine: “Primo, partecipare a fiere ed eventi per far conoscere un cospicuo numero di etichette di qualità, e fare economie di scala. Tweede, quello di degustarci, e degustare gli altri.

Abbiamo avuto alti e bassi legati spesso al tempo disponibile. Nu, echter, stiamo ripartendo con eventi e degustazioni. Ne abbiamo una in cantiere di una grande annata passata interpretata da noi dieci, ed un’altra un po’ più complicata, che è ancora in embrione.

A Pavia i nostri vini sono in vendita in esclusiva nel Borgo, in una vineria che si chiama InOLTRE, e nel bar dell’area di servizio VEGA di Stradella. Inoltre forniamo il vino dell’Oltrepò, anche ad una bottega gastronomica vetrina delle piccole produzioni del territorio, il GOODURIA, nella centralissima piazza Duomo di Voghera. Voor alle duidelijkheid, InOLTRE 80%, resto d’Italia 20%.

Noi crediamo molto nella divulgazione dei nostri marchi sul territorio provinciale, e questa è cosa molto più realizzabile quando si lavora in squadra…

Onlangs werd ik gevraagd welk karakter ik zou willen ontmoeten. Er zijn zoveel, maar in het bijzonder zou ik graag een wijnmaker weten, Linnen Maga, de vader van Barbacarlo, rode wijn geproduceerd in de heuvels nabij Broni, Oltrepò Pavese.

Een man die leeft in de vrede, in de stiltes, en herinneringen aan vrienden die zijn verdwenen, een man die urenlang kon luisteren. Nou, ik ontmoette hem, Ik luisterde naar, en hij luisterde naar me ...

Ik belde hem op een dag toen ik bijna behoefte aan een troost, Het was een droom verbrijzeld. Op de telefoon wist dat hij in een keer, kort luisterde hij naar mijn uitbarsting en vertelde me: "Cynthia, Het is een zware strijd, nooit stoppen ... dingen moeten worden gezegd". En dus deed ik, en zo zal ik ...

We hebben afspraken gemaakt om ons te ontmoeten op een zondagmiddag om op korte hen. Ik woonde in afwachting van de dagen dat ik gescheiden van zijn kennis met angstige emotie… Ik ontmoette een legende, een historisch geheugen.

Op mijn aankomst zag ik een eenvoudige teken dat deed me denken aan de winkels van weleer. Naast een open deur schuchter duwde ze me in een binnentuin aan te gaan. Mijn ogen werden groot, het scenario leek bijna een afbeelding van een foto van de jaren '50. oude werktuigen, anticaglie, eeuwenoude wijnstokken opknoping, en plotseling hij. Ik ontmoette hem me bijna wetende.

En 'nu is bekend dat ik hou van alles wat een geschiedenis heeft, en misschien voor die, ondanks Lino me uitgenodigd om te komen, Ik werd vastgehouden door de atmosfeer. Ik heb geprobeerd om te begrijpen wat ik zag, als die teken dat gelezen “Cameliomagus”. Lino uitgelegd dat het was de oude naam van Broni, locaties Oltrepò Pavese. We verloren in chatter voor een half uur, dan, Ontevreden met de reacties die ik kreeg, Ik stemde toe om te komen.

Ik was bijna omringd door de geschiedenis. Overal waren zijn geschriften, maar niet canvas of perkament, gewoon op vellen die hier en daar ondersteund, boeken en flessen, als willekeurige gedachten.

Ik begon ze te lezen ... Ik hou van de poëzie van eenvoudige mannen. Het zien me zo aangetrokken vertelde me: "Cynthia, Ik ben geen dichter". Io dico di si, lui lo è!

Ik had de bevestiging wanneer, Ik zag mijn interesse, Hij opende een oude kast en nam een essay van 2011, "De Winemaker". Buren in dromerige sfeer las het voor mij. Brutaal vroeg ik hem een ​​kopie. Ik keek verbaasd, ik glimlachte, en hij moest overgeven. Ik heb in de hand nu als ik schrijf ...

Daarna kwamen we in de hal van wederverkoop. Een grote houten tafel, een antiek smeedijzeren, oude foto's, en overal geschreven gedichten ... ik keek, Ik las en zich afvragen. Hij worstelde veel om mij te laten zitten. Hij nam een ​​fles, brood, twee plakjes salami, en we begonnen te vertellen. Ik was zo blij en opgewonden dat opeens werd ik verhuisd.

Hij vertelde me van zijn veldslagen, zijn tragedies, en de wraak. Ik herken veel in hem, altijd strijdlustige, soms wond, maar trots vastbesloten te gaan op mijn weg… Mi deze: "Cynthia, nooit stoppen, nooit opgeven !"

Hij beschreef de strijd in de lange jaren in de rechtbank, tweeëntwintig, met inbegrip van officiële documenten en advocaten om het recht van exclusiviteit van de naam van de wijn te garanderen.

Van 1983 in werkelijkheid, de wijn geproduceerd op de Val ik zou zetten, de heuvel van Barbacarlo wiens naam wordt afgezet op de kaart van de gemeente Broni kadastrale, Het is voor het exclusieve gebruik van Lino Maga. Op deze heuvel van tufoso terrein en ontoegankelijk, groeien de wijnstokken Croatina, Uva Rara en Vespolina (ook wel Ughetta). De handleiding en de afwezigheid van herbiciden en chemische producten, garantie van de natuurlijkheid van het product.

Mijn bezoek voortgezet in kelders niet ver. Ik was aangenaam begroet door zijn zoon Joseph, openhartige en sympathiek als Lino. Maar de echte verrassing was, dat niet alleen ontving hij me! Ik was omringd door koeien, cavalli, een ezel, ganzen van het Capitool, jachthonden, kippen ... kortom, een echte boerderij! Ik begon het nemen van foto's hier en probeert uit te voeren na een konijn, want voor één keer was ik zonder hakken! Ik moest geven ... de race won hij de!

We passeerden langs een hele middag van emoties, van herinneringen, Poëzie, natuur… een middag diVino!

Mijn wijn niet aan de regels van de markt, maar die van tijd en ervaring, is druivensap van de aarde, de plek die geboorte gaf aan, voor mensen die nog steeds houdt van de smaak van de aarde ...

Linnen Maga